denuncjator

denuncjator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɛ̃nũnˈʦ̑ʲjatɔr], AS: [dẽnũncʹi ̯ator], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto denuncjuje

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	denuncjator	denuncjatorzy
dopełniacz	denuncjatora	denuncjatorów
celownik	denuncjatorowi	denuncjatorom
biernik	denuncjatora	denuncjatorów
narzędnik	denuncjatorem	denuncjatorami
miejscownik	denuncjatorze	denuncjatorach
wołacz	denuncjatorze	denuncjatorzy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) donosiciel

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. denuncjacja ż, denuncjowanie n, zadenuncjowanie n

forma żeńska denuncjatorka ż

czas. denuncjować ndk., zadenuncjować dk.

przym. denuncjatorski, denuncjacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. denuntiator

uwagi:

tłumaczenia:

• arabski: (1.1) واش
• białoruski: (1.1) даносчык m
• węgierski: (1.1) denunciáns

źródła: