denuncjator (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌdɛ̃nũnˈt͡sʲjatɔr], AS[dnũncʹi ̯ator], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto denuncjuje
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) donosiciel
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. denuncjacja ż, denuncjowanie n, zadenuncjowanie n
forma żeńska denuncjatorka ż
czas. denuncjować ndk., zadenuncjować dk.
przym. denuncjatorski, denuncjacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. denuntiator[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „denuncjator” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.