antagonizm
antagonizm (język polski)
edytuj- wymowa:
- IPA: [ˌãntaˈɡɔ̃ɲism̥], AS: [ãntagõńism̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• nazal.• akc. pob. ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) wzajemna wrogość, sprzeczność, przeciwstawność sił, zasad, osób
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik antagonizm antagonizmy dopełniacz antagonizmu antagonizmów celownik antagonizmowi antagonizmom biernik antagonizm antagonizmy narzędnik antagonizmem antagonizmami miejscownik antagonizmie[1] antagonizmach wołacz antagonizmie[1] antagonizmy
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) agonizm
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. antagonista m, antagonistka ż, antagonizowanie n
- przym. antagonistyczny
- przysł. antagonistycznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. antagonisme[2] < gr. ἀνταγωνίζομαι → walczyć przeciw, rywalizować
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) antagonism
- baskijski: (1.1) antagonismo
- białoruski: (1.1) антаганізм m
- białoruski (taraszkiewica): (1.1) супраціўнасьць ż
- bułgarski: (1.1) антагонизъм m
- duński: (1.1) antagonisme w
- esperanto: (1.1) antagonismo
- francuski: (1.1) antagonisme m
- hiszpański: (1.1) antagonismo m
- niemiecki: (1.1) Antagonismus m
- nowogrecki: (1.1) ανταγωνισμός m
- rosyjski: (1.1) антагонизм m
- szwedzki: (1.1) antagonism w
- ukraiński: (1.1) антагонізм m
- włoski: (1.1) antagonismo m
- źródła:
- 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „‑zmie” wymawia się alternatywnie jako „‑zmie” albo „‑źmie”.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
