winkiel

winkiel (język polski)

winkiel (1.2) więźnia politycznego

wymowa:: IPA: [ˈvʲĩŋʲcɛl], AS: [vʹĩŋʹḱel], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk-; ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) pot. róg domu lub ulicy^[1]

(1.2) gw. oboz. trójkąt, oznaka na ubraniu więźnia obozów koncentracyjnych^[1]; zob. też winkiel (gwara obozowa) w Wikipedii

(1.3) środ. rzem. przyrząd służący do wyznaczania kąta prostego; kątownik

(1.4) daw. gw. więz. brauning^[2]

(1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	winkiel	winkle
dopełniacz	winkla	winkli / winklów^[3]
celownik	winklowi	winklom
biernik	winkiel	winkle
narzędnik	winklem	winklami
miejscownik	winklu	winklach
wołacz	winklu	winkle

przykłady:: (1.1) Zza winkla wyskoczył umorusany dzieciak.

składnia:

kolokacje:

synonimy:: (1.1) węgieł, róg; (1.3) kątownik; (1.4) gw. więz. (więźniów polit.) encyklopedia w ośmiu tomach^[4]

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:: niem. Winkel^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

białoruski: (1.1) вугал m

źródła:

1 2 sjp.pl słownik języka polskiego
↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.
1 2 Hasło „winkiel” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 297.

Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=winkiel&oldid=7745167”