winkiel
winkiel (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) pot. róg domu lub ulicy[1]
- (1.2) gw. oboz. trójkąt, oznaka na ubraniu więźnia obozów koncentracyjnych[1]; zob. też winkiel (gwara obozowa) w Wikipedii
- (1.3) środ. rzem. przyrząd służący do wyznaczania kąta prostego; kątownik
- (1.4) daw. gw. więz. brauning[2]
- odmiana:
- (1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik winkiel winkle dopełniacz winkla winkli / winklów[3] celownik winklowi winklom biernik winkiel winkle narzędnik winklem winklami miejscownik winklu winklach wołacz winklu winkle
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) węgieł, róg
- (1.3) kątownik
- (1.4) gw. więz. (więźniów polit.) encyklopedia w ośmiu tomach[4]
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 sjp.pl słownik języka polskiego
- ↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.
- ↑ 3,0 3,1
Hasło „winkiel” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 297.
