osadnik

osadnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈsadʲɲik], AS: [osadʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osiedlający się na mało zaludnionych terenach; t.: taki, którego osiedlono na terenach mało zaludnionych

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) zbiornik, w którym grawitacyjnie gromadzą się substancje stałe niesione przez płyn

odmiana:

przykłady:

(2.1) Ścieki przepływają przez osadnik w celu usunięcia piasku.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kolonista, pionier

(2.1) odstojnik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. osada ż, osadnictwo n, osadzanie n, osadzenie n, osad m

forma żeńska osadniczka ż

czas. osadzać ndk., osadzić dk.

przym. osadniczy, osadowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) settler
• arabski: (1.1) مستوطن
• czeski: (1.1) osadník m
• esperanto: (1.1) setlanto, pioniro, koloniano, koloniisto
• francuski: (1.1) colonisateur m

źródła: