kuśnierz
kuśnierz (język polski)
edytuj
- wymowa:
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kuśnierz kuśnierze dopełniacz kuśnierza kuśnierzy / rzad. przest. kuśnierzów celownik kuśnierzowi kuśnierzom biernik kuśnierza kuśnierzy / rzad. przest. kuśnierzów narzędnik kuśnierzem kuśnierzami miejscownik kuśnierzu kuśnierzach wołacz kuśnierzu kuśnierze
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) kożusznik, kożuszkarz, futrzarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) rzemieślnik
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kuśnierstwo n, kuśnierczyk m, Kuśnierz m
- przym. kuśnierski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- st.pol. kurśnierz, kurśnirz[2] < śwn. kürsener < śwn. kursen (→ futro) < swn. kursinna < prasł. *kъrzьno[3]
- źródłosłów dla ukr. кушні́р
- por. niem. Kürschner
- uwagi:
- zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) furrier
- białoruski: (1.1) кушнер m
- białoruski (taraszkiewica): (1.1) аўчыньнік m
- czeski: (1.1) kožešník m
- hiszpański: (1.1) peletero m
- niemiecki: (1.1) Kürschner m
- nowogrecki: (1.1) γουναράς m
- rosyjski: (1.1) скорняк m
- ukraiński: (1.1) кушнір m
- węgierski: (1.1) szűcs
- wilamowski: (1.1) kjyśner m, kiszner m
- włoski: (1.1) pellaio m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑
Hasło „kuśnierz, kurśnierz, kurśnirz” w: Słownik pojęciowy języka staropolskiego, kier. projektu Bożena Sieradzka-Baziur, Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, Kraków, ISBN 978-83-64007-23-1. - ↑ Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13019-9.
