goleń

goleń (język polski)

goleń (1.1)

goleń (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈɡɔlɛ̃ɲ], AS: [golẽń], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) anat. część nogi człowieka (lub tylnej kończyny zwierzęcia) znajdująca się między kolanem a stopą; zob. też goleń w Wikipedii

(1.2) lotn. część podwozia samolotu, która łączy kadłub z wózkiem

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) reg. gw. goleń (1.1)

rzeczownik, forma fleksyjna

(3.1) D. lm od: golenie

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	goleń	golenie
dopełniacz	goleni	goleni
celownik	goleni	goleniom
biernik	goleń	golenie
narzędnik	golenią	goleniami
miejscownik	goleni	goleniach
wołacz	goleni	golenie

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	goleń	golenie
dopełniacz	golenia	goleni
celownik	goleniowi	goleniom
biernik	goleń	golenie
narzędnik	goleniem	goleniami
miejscownik	goleniu	goleniach
wołacz	goleniu	golenie

przykłady:

(1.1) Tylną częścią goleni jest łydka.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) podudzie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) łydka

wyrazy pokrewne:

rzecz. golonka ż, goloneczka ż

przym. goleniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *golenь → kość bez mięśni, goła

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Części ciała

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) shin
• białoruski: (1.1) галёнка ż
• białoruski (taraszkiewica): (1.1) галёнка ż
• esperanto: (1.1) kruro
• estoński: (1.1) säär
• hiszpański: (1.1) pierna ż
• łaciński: (1.1) crus n
• omahijsko-ponkaski: (1.1) žíbe
• portugalski: (1.1) canela ż
• rosyjski: (1.1) голень ż (golenʹ)
• szwedzki: (1.1) underben n
• węgierski: (1.1) lábszár
• włoski: (1.1) tibia ż, stinco m

źródła: