gówniarz

gówniarz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɡuvʲɲaʃ], AS: [guvʹńaš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wulg. pogard. dziecko, chłopiec

(1.2) wulg. pogard. osoba zdziecinniała, niedojrzała

(1.3) daw. chłopiec zatrudniony do zbierania końskiego kału z ulic

(1.4) daw. pogard. skąpiec, sknera, kutwa

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	gówniarz	gówniarze
dopełniacz	gówniarza	gówniarzy / rzad. gówniarzów
celownik	gówniarzowi	gówniarzom
biernik	gówniarza	gówniarzy / rzad. gówniarzów
narzędnik	gówniarzem	gówniarzami
miejscownik	gówniarzu	gówniarzach
wołacz	gówniarzu	gówniarze

przykłady:

(1.1) Ten gówniarz znowu narozrabiał!

składnia:

kolokacje:

(1.1-2) nieodpowiedzialny gówniarz

synonimy:

(1.1) smarkacz, gnojek

(1.2) gnojek

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. gówno n, gówienko n, gówniarstwo n, gówniarzeria ż

forma żeńska gówniara ż

przym. gówniarski, gówniany

związki frazeologiczne:

etymologia:

Pierwotnie słowo oznaczało chłopca, którego praca polegała na uprzątaniu końskich odchodów z ulic miast.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) brat
• białoruski: (1.1) гаўнюк m
• kazachski: (1.1) боқмұрын
• niemiecki: (1.1) Scheißkerl m, Rotzjunge m
• rosyjski: (1.1) говнюк m
• ukraiński: (1.1) гівнюк

źródła: