buchnąć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈbuxnɔ̃ɲʨ̑], AS[buχnõńć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. buchać)

(1.1) rozprzestrzenić się w sposób gwałtowny[1]

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. brak)

(2.1) rzucić się, uderzyć, wykonać nagły ruch[2]

czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)

(3.1) pot. ukraść
odmiana:
(1.1, 2.1) koniugacja Va lub rzad.[3] koniugacja Vc
(3.1) koniugacja Va lub rzad.[3] koniugacja Vc
przykłady:
(3.1) Złodziej buchnął mi portfel.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wybuch m, buchnięcie n
czas. buchać
związki frazeologiczne:
buchnąć w mankiet
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(3.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ukraść
źródła:
  1.   Hasło „buchnąć I” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „buchnąć II” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. 3,0 3,1 Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.