wprawa

wprawa (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈfprava], AS: [fprava], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) biegłość w wykonywaniu czegoś, nabyta w wyniku ćwiczeń, powtarzania jakiejś czynności

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	wprawa
dopełniacz	wprawy
celownik	wprawie
biernik	wprawę
narzędnik	wprawą
miejscownik	wprawie
wołacz	wprawo

przykłady:

(1.1) Tomek doszedł do wielkiej wprawy w rzucaniu pinezkami do celu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) nabrać wprawy • dojść do wprawy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wprawka ż, wprawność ż

czas. wprawiać ndk., wprawić dk.

przym. wprawny

przysł. wprawnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) skill
• hiszpański: (1.1) destreza ż, práctica ż, habilidad ż
• niemiecki: (1.1) Übung ż, Routine ż
• rosyjski: (1.1) навык m
• szwedzki: (1.1) vana w
• włoski: (1.1) dimestichezza ż

źródła: