turzyca

turzyca (język polski)

turzyca (1.2)

turzyca (1.4)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) bot. Carex L., rodzaj roślin z rodziny ciborowatych; zob. też turzyca w Wikipedii

(1.2) bot. roślina z rodziny turzyca (1.1)

(1.3) zool. samica tura leśnego

(1.4) łow. zajęcza lub królicza sierść

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	turzyca	turzyce
dopełniacz	turzycy	turzyc
celownik	turzycy	turzycom
biernik	turzycę	turzyce
narzędnik	turzycą	turzycami
miejscownik	turzycy	turzycach
wołacz	turzyco	turzyce

przykłady:

(1.2) Kwiatostan turzycy składa się z wzniesionych kłosów.

(1.3) Ostatnia turzyca padła ze starości za króla Zygmunta.

składnia:

kolokacje:

(1.1) turzyca bagienna • turzyca brzegowa • turzyca owłosiona

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) takson

(1.2) roślina

(1.3) krowa

(1.4) sierść

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. tur m, Tur m, turoniek mzw, turoń mzw, turzycowate nmos, Turzyn m, Turzynów m, Turzynek m, Turzyniec m, turzycowisko n

przym. turzy, turzycowy, turzycowaty

wykrz. tur

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. tur + -yca

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) carex, sedge
• czeski: (1.1) ostřice ż
• duński: (1.1) star w
• fiński: (1.1) sara
• niemiecki: (1.1) Segge ż
• szwedzki: (1.1) starr w
• węgierski: (1.1) sás
• włoski: (1.1) carice ż; (1.4) pelo della lepre m

źródła: