staroczeski

staroczeski (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌstarɔˈt͡ʃɛsʲci], AS: [staročesʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) używany, powstały, dziejący się w dawnych Czechach; pochodzący, wywodzący się z dawnych Czech

(1.2) dotyczący języka staroczeskiego

(1.3) hist. polit. związany ze stronnictwem staroczechów

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. język staroczeski

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	staroczeski		staroczeska	staroczeskie	staroczescy	staroczeskie
dopełniacz	staroczeskiego		staroczeskiej	staroczeskiego	staroczeskich
celownik	staroczeskiemu		staroczeskiej	staroczeskiemu	staroczeskim
biernik	staroczeskiego	staroczeski	staroczeską	staroczeskie	staroczeskich	staroczeskie
narzędnik	staroczeskim		staroczeską	staroczeskim	staroczeskimi
miejscownik	staroczeskim		staroczeskiej	staroczeskim	staroczeskich
wołacz	staroczeski		staroczeska	staroczeskie	staroczescy	staroczeskie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) staročeský
• słowacki: (1.1) staročeský; (1.2) staročeský; (1.3) staročeský; (2.1) staročeština ż

źródła: