rozpuszczalnik

rozpuszczalnik (język polski)

wymowa:

IPA: [rɔs.puʂˈt͡ʂal.ɲik]

podział przy przenoszeniu wyrazu: roz•puszczal•nik

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) chem. techn. ciecz powodująca rozpuszczanie innych ciał

(1.2) chem. składnik danego roztworu znajdujący się w nim w dominującej ilości

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rozpuszczalnik	rozpuszczalniki
dopełniacz	rozpuszczalnika	rozpuszczalników
celownik	rozpuszczalnikowi	rozpuszczalnikom
biernik	rozpuszczalnik	rozpuszczalniki
narzędnik	rozpuszczalnikiem	rozpuszczalnikami
miejscownik	rozpuszczalniku	rozpuszczalnikach
wołacz	rozpuszczalniku	rozpuszczalniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rozpuszczanie n, rozpuszczenie n, rozpusta ż

czas. rozpuszczać ndk., rozpuścić dk.

przym. rozpuszczony, rozpuszczalny, rozpuszczalnikowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) solvent
• czeczeński: (1.1) дашорг
• duński: (1.1) opløsningsmiddel n; (1.2) fortynder w
• fiński: (1.1) liuotin
• hiszpański: (1.1) disolvente m
• kazachski: (1.1) езгіш, еріткіш
• litewski: (1.1) tirpiklis
• nowogrecki: (1.1) διαλυτικό n
• rosyjski: (1.1) растворитель m
• udmurcki: (1.1) сылмытӥсь
• walijski: (1.1) toddydd m

źródła: