pogranicze

pogranicze (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔɡrãˈɲit͡ʃɛ], AS: [pogrãńiče], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) geogr. obszar przy granicy dzielącej przestrzenie

(1.2) przen. właściwość, sytuacja lub dziedzina bliska lub podobna innej w tej samej kategorii

odmiana:

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pogranicze	pogranicza
dopełniacz	pogranicza	pograniczy
celownik	pograniczu	pograniczom
biernik	pogranicze	pogranicza
narzędnik	pograniczem	pograniczami
miejscownik	pograniczu	pograniczach
wołacz	pogranicze	pogranicza

przykłady:

(1.1) Gwara laska słyszana była do niedawna na pograniczu polsko-czeskim.

(1.2) Miał ziarnicę złośliwą – chorobę z pogranicza nowotworów, ale leczoną za pomocą chemioterapii na oddziałach onkologicznych.

składnia:

kolokacje:

(1.1) Pogranicze Kłodzkie • Pogranicze Lubuskie

synonimy:

(1.1) przygranicze, rubież

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) kresy

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. pograniczny, graniczny

rzecz. granica ż

czas. graniczyć

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. po + granica

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) borderland, frontier, marches
• czeski: (1.1) pohraničí n
• duński: (1.1) grænseland n, grænseområde n; (1.2) grænseland n, grænseområde n
• francuski: (1.1) zone frontière
• japoński: (1.1) 界(さかい)
• jidysz: (1.1) גרענעצלאַנד n (grenecland)
• niemiecki: (1.1) Grenzland n, Grenzgebiet n
• norweski (bokmål): (1.1) grenseland n; (1.2) grenseland n
• norweski (nynorsk): (1.1) grenseland n; (1.2) grenseland n
• rosyjski: (1.1) пограни́чье n
• słowacki: (1.1) pohraničie n

źródła: