pofortunić (język polski)

edytuj
wymowa:
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany

(1.1) daw. poszczęścić[1]
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. fortunny mrz, fortuna ż, fortunka ż, fortunat mos, fortunatka ż, Fortunat mos, Fortunata ż, Fortuna ż
czas. fortunić ndk.
przym. fortunny
przysł. fortunnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. po- + fortunić < pol. fortuna
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „pofortunić” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.