pobocze

pobocze (język polski)

pobocze (1.1)

wymowa:

IPA: [pɔˈbɔt͡ʃɛ], AS: [poboče]

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) skraj drogi; jej część przeznaczona do ruchu pieszych, niektórych pojazdów oraz do postojów

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pobocze	pobocza
dopełniacz	pobocza	poboczy
celownik	poboczu	poboczom
biernik	pobocze	pobocza
narzędnik	poboczem	poboczami
miejscownik	poboczu	poboczach
wołacz	pobocze	pobocza

przykłady:

(1.1) Szosa ma dwa pobocza.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bok m, boczek m, pobocznica ż, bocznica ż

przym. poboczny

przysł. pobocznie, bocznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) roadside
• chiński standardowy: (1.1) 路边 (lùbiān)
• duński: (1.1) vejside w, vejkant w
• esperanto: (1.1) vojrando
• hiszpański: (1.1) arcén m
• niderlandzki: (1.1) berm m
• nowogrecki: (1.1) έρεισμα n
• węgierski: (1.1) útszegély, útpadka, az út széle, útszél

źródła: