osmański

osmański (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔsˈmãj̃sʲci], AS: [osmãĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• rozs. artyk. ​

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) dotyczący Imperium Osmańskiego, związany z Imperium Osmańskim

(1.2) dotyczący dynastii Osmanów, związany z dynastią Osmanów

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. wymarły, oficjalny język Imperium Osmańskiego, wywodzący się z grupy języków tureckich; zob. też język osmański w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	osmański		osmańska	osmańskie	osmańscy	osmańskie
dopełniacz	osmańskiego		osmańskiej	osmańskiego	osmańskich
celownik	osmańskiemu		osmańskiej	osmańskiemu	osmańskim
biernik	osmańskiego	osmański	osmańską	osmańskie	osmańskich	osmańskie
narzędnik	osmańskim		osmańską	osmańskim	osmańskimi
miejscownik	osmańskim		osmańskiej	osmańskim	osmańskich
wołacz	osmański		osmańska	osmańskie	osmańscy	osmańskie
nie stopniuje się

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	osmański	osmańskie
dopełniacz	osmańskiego	osmańskich
celownik	osmańskiemu	osmańskim
biernik	osmański	osmańskie
narzędnik	osmańskim	osmańskimi
miejscownik	osmańskim	osmańskich
wołacz	osmański	osmańskie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) Imperium Osmańskie

synonimy:

(1.1) otomański

(2.1) język osmańskoturecki

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Osman mos, osmanista mos, osmanistyka ż, Osmanin mos, Osmanka ż

przym. osmanistyczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• arabski: (1.1-2) عثماني
• białoruski: (1.1) асманскі; (1.2) асманскі
• czeski: (1.1) osmanský; (1.2) osmanský
• słowacki: (1.1) osmanský; (1.2) osmanský; (2.1) osmančina ż
• turecki: (2.1) Osmanlıca

źródła: