ogrodnik (język polski) edytuj

 
ogrodnik (1.1)
wymowa:
IPA[ɔˈɡrɔdʲɲik], AS[ogrodʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ogrod. osoba zajmująca się ogrodem
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Potem sprowadził ogrodnika, a następnie: kowala, ślusarza, stolarza i kołodzieja[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) gw. (Poznań) ogrodowy[2]
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) rolnik
hiponimy:
(1.1) badylarz, kwiaciarz, sadownik, warzywnik[3]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ogród m, ogródek mrz, ogrodnictwo n, ogrodniczki, ogradzanie n , ogrodzenie n
forma żeńska ogrodniczka
przym. ogrodniczy, ogrodowy
czas. ogradzać ndk., ogrodzić dk.
związki frazeologiczne:
pies ogrodnikatrzej ogrodnicyzimni ogrodnicy
etymologia:
pol. ogród + -nik
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
  1. B. Prus, Powracająca fala.
  2. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 249.
  3.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.