mędrzec (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈmɛ̃nḍʒɛʦ̑], AS[mnḍžec], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba o bardzo dużej wiedzy i doświadczeniu
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Stary, w myślach pogrążony mędrzec znowu nie poznał Pentuera[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) głupiec
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mądrala mos/ż, mądrość ż
czas. mądrzyć się
przym. mądry
przysł. mądrze
związki frazeologiczne:
broda mędrcem nie czyni
etymologia:
pol. mądry + -ec[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus, Faraon
  2. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.