koadiutor

koadiutor (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) kośc. duchowny z prawem sukcesji; zob. też koadiutor w Wikipedii

(1.2) daw. pomocnik

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koadiutor	koadiutorzy
dopełniacz	koadiutora	koadiutorów
celownik	koadiutorowi	koadiutorom
biernik	koadiutora	koadiutorów
narzędnik	koadiutorem	koadiutorami
miejscownik	koadiutorze	koadiutorach
wołacz	koadiutorze	koadiutorzy
depr. M. i W. lm: (te) koadiutory

przykłady:

(1.1) Papież Franciszek mianował biskupa Adriana Galbasa arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej - poinformował arcybiskup Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce.

składnia:

kolokacje:

(1.1) biskup-koadiutor • mianować / wyznaczyć koadiutora

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koadiutoria ż, koadiutorka ż, koadiutorstwo n

przym. koadiutorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

p.łac. coadiutor

uwagi:

tłumaczenia:

• włoski: (1.1) coadiutore m

źródła: