karoten

karoten (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) biochem. jeden ze związków organicznych z grupy węglowodorów nienasyconych stanowiących barwniki fotosyntetyczne o barwach od żółtej do czerwonej i prowitaminy witaminy A, występujących w wielu roślinach, m.in. marchwi; zob. też karoteny w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	karoten	karoteny
dopełniacz	karotenu	karotenów
celownik	karotenowi	karotenom
biernik	karoten	karoteny
narzędnik	karotenem	karotenami
miejscownik	karotenie	karotenach
wołacz	karotenie	karoteny

przykłady:

(1.1) Pomidory są składnikiem diet zapobiegających nowotworom, głównie z racji dużej zawartości karotenów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) karotyna

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) karotenoid

hiponimy:

(1.1) beta-karoten

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

internacjonalizm (por. ang. carotene, franc. carotène), końcowo z łac. carōta → marchew

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) carotene
• baskijski: (1.1) karoteno
• bułgarski: (1.1) каротин m
• czeski: (1.1) karoten m
• francuski: (1.1) carotène m
• galicyjski: (1.1) caroteno m, carotina ż
• hiszpański: (1.1) caroteno m
• kataloński: (1.1) carotè m
• niemiecki: (1.1) Karotin n, Carotin n
• nowogrecki: (1.1) καροτένιο n
• portugalski: (1.1) caroteno m
• rosyjski: (1.1) кароти́н m
• słowacki: (1.1) karotén m, karotín m
• ukraiński: (1.1) кароти́н m
• włoski: (1.1) carotene m

źródła: