eksistens

eksistens (język duński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) istnienie (egzystencja)

(1.2) istnienie (istota)

odmiana:

(1) en eksistens, eksistensen, eksistenser, eksistenserne

przykłady:

(1.1) En ateisme, der accepterer guds eksistens, lyder som noget af en selvmodsigelse. Som en vegetar, der spiser kød. → Ateizm, który akceptuje istnienie boga, brzmi nieco jak wewnętrzna sprzeczność. Jak wegetarianin jedzący mięso.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. ekstistere, eksistere

przym. eksistentiel

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. existentia

uwagi:

źródła:

eksistens (język norweski (bokmål))

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) egzystencja

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

eksistens (język norweski (nynorsk))

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) egzystencja

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: