cukiernik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ʦ̑uˈcɛrʲɲik], AS[cuḱerʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zaw. rzemieślnik zajmujący się wytwarzaniem ciast i słodyczy
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) rzemieślnik
hiponimy:
(1.1) ciastkarz
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cukier m, cukiernictwo n, cukrownictwo n, cukrownik m, cukiernica ż, cukierniczka ż, cukierek m, cukrowanie n, cukrzenie n, cukrownia ż, cukierkowość ż
przym. cukierniczy, cukrowy, cukrzany
czas. cukrować ndk., pocukrować dk., cukrzyć ndk., pocukrzyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. cukier + -nik[1]
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
  1. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.