brabant

brabant (język polski)

brabant (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) hipol. jeźdz. koń rasy belgijskiej; zob. też brabant w Wikipedii

(1.2) zootechn. rasa kur; zob. też brabant w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) ogrod. bot. odmiana tui

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	brabant	brabanty
dopełniacz	brabanta	brabantów
celownik	brabantowi	brabantom
biernik	brabanta	brabanty
narzędnik	brabantem	brabantami
miejscownik	brabancie	brabantach
wołacz	brabancie	brabanty

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	brabant	brabanty
dopełniacz	brabanta	brabantów
celownik	brabantowi	brabantom
biernik	brabanta	brabanty
narzędnik	brabantem	brabantami
miejscownik	brabancie	brabantach
wołacz	brabancie	brabanty

przykłady:

(1.1) Zaprzągł dereszowatego brabanta i zaczął orać.

(1.2) Chłopka sypnęła ziarek swoim brabantom i znowu schowała się w chałupie.

(2.1) Ogrodnik wiedział, że walcowate brabanty nie brązowieją na zimę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) belg

(1.2) brabant zagrodowy

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) koń

(2.1) żywotnik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Brabancja ż, Brabantczyk mos, Brabantka ż

przym. brabancki

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. Brabancja

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: