-arz
-arz (język polski)Edytuj
- znaczenia:
przyrostek
- (1.1) dodawany do tematu czasownika (rzadziej rzeczownika) tworzy rzeczownik rodzaju męskiego oznaczający wykonawcę czynności lub zawodu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik -arza -arze dopełniacz -arza -arzy / rzad. -arzów[1] celownik -arzowi -arzom biernik -arza -arzy narzędnik -arzem -arzami miejscownik -arzu -arzach wołacz -arzu -arze
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) -ysta
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- scs. *-arь < prasł. *-arь < prasł. *-ari̯o (temat spółgłoskowy -ar- został rozszerzony przez przyrostek tematyczny -i̯o) < prawdop. w okresie późnosłowiańskim z goc. *-areis[2]
- por. łac. -arius[2], czes. -ář, czes. -ař, bułg. -ap, serbochorw. -ar, dłuż. -aŕ[2]
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: -acz
- (1.1) Uwaga: niektóre tłumaczenia mogą różnić się w zależności od wyrazu.
- zobacz słowa kończące się na „-arz”
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) -er
- czeski: (1.1) -ář, -ař
- dolnołużycki: (1.1) -aŕ
- duński: (1.1) -er
- esperanto: (1.1) -ist-
- jidysz: (1.1) ־ער (-er)
- niemiecki: (1.1) -er
- słowacki: (1.1) -ár
- źródła:
- ↑
Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Tadeusz Lehr-Spławiński, Czesław Bartula, Zarys gramatyki języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk 1973, s. 115.
