konsternacja (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌkɔ̃w̃stɛrˈnat͡sʲja], AS[kõũ̯sternacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) stan osłupienia spowodowany nieoczekiwanym zwrotem sytuacji, w której znajduje się osobaskonsternowana”; uczucie strachu spowodowane nieprzewidywalnością dalszego przebiegu sytuacji
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wśród dostojników nastąpiła lekka konsternacja.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ogólna / zupełna konsternacja • sprawić / wywołać konsternację
synonimy:
(1.1) zmieszanie, zażenowanie, zakłopotanie, strach, popłoch, konfuzja
antonimy:
(1.1) opanowanie
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. konsternować, skonsternować
przym. skonsternowany
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. consternationiepokój, zmieszanie < łac. consternarezatrwożyć[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „konsternacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.