kombinatoryka

kombinatoryka (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) mat. dział matematyki zajmujący się badaniem liczby możliwych do utworzenia konfiguracji, które spełniałyby określone warunki w danej strukturze matematycznej; zob. też kombinatoryka w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kombinatoryka	kombinatoryki
dopełniacz	kombinatoryki	kombinatoryk
celownik	kombinatoryce	kombinatorykom
biernik	kombinatorykę	kombinatoryki
narzędnik	kombinatoryką	kombinatorykami
miejscownik	kombinatoryce	kombinatorykach
wołacz	kombinatoryko	kombinatoryki

przykłady:

(1.1) O dziwo nie miałem najmniejszego problemu ze zrozumieniem kombinatoryki w liceum.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. kombinatoryczny

przysł. kombinatorycznie

rzecz. kombinacja ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) combinatorics
• czeski: (1.1) kombinatorika ż
• francuski: (1.1) combinatoire ż

źródła: