kokon

kokon (język polski)

kokon (1.1)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zool. powłoka osłaniająca larwy lub jaja niektórych zwierząt; zob. też kokon w Wikipedii

(1.2) przen. coś stanowiącego osłonę przed zagrożeniem zewnętrznym

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kokon	kokony
dopełniacz	kokonu	kokonów
celownik	kokonowi	kokonom
biernik	kokon	kokony
narzędnik	kokonem	kokonami
miejscownik	kokonie	kokonach
wołacz	kokonie	kokony

przykłady:

(1.1) W pobliżu sieci samice pracowicie tkają opasły, ciepluteńki kokon wielkości czereśni, który zawieszony na suchych badylach będzie czekał wiosny.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wić / pleść kokon

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kokonizacja ż

zdrobn. kokonik m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) follicle, cocoon
• francuski: (1.1) cocon m
• niemiecki: (1.1) Kokon m
• rosyjski: (1.1) кокон
• słowacki: (1.1) kokón m
• słoweński: (1.1) zapredek m
• tuvalu: (1.1) ligoligo
• węgierski: (1.1) báb
• wilamowski: (1.1) zȧjdakokōn m, kokōn, kokon

źródła:

kokon (język wilamowski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:

kokōn

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kokon

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc. cocon; por. niem. Kokon

uwagi:

źródła: