dziedziniec (język polski)

edytuj
 
dziedziniec (1.1)
 
dziedziniec (1.1)
wymowa:
IPA[d͡ʑɛ̇ˈd͡ʑĩɲɛt͡s], AS[ʒ́ėʒ́ĩńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wydzielona, niezadaszona przestrzeń w budynku lub zespole budynków; zob. też dziedziniec w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Największy z dziedzińców Uniwersytetu Wileńskiego to Dziedziniec Wielki.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) podwórzec
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) plac
hiponimy:
(1.1) atrium, patio, perystyl, spacerniak, wirydarz[1]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. dziedzińczyk m
przym. dziedzińcowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
Zapożyczenie z języków wschodniosłowiańskich, por. st.rus. *dětinьcь → 'twierdza wewnętrzna; miejsce schronienia dla osób, które nie biorą udziału w obronie grodu' (pierwotnie: 'miejsce przeznaczone dla dzieci')[2].
Zobacz też: białor. дзяцінец, białor. дзядзінец → 'centralna obwarowana część grodu w dawnej Rusi'.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „dziedziniec” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.