finis

finis (język angielski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) książk. koniec (dzieła literackiego)

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. finis

uwagi:

źródła:

finis (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski lub żeński

(1.1) koniec, granica

(1.2) cel

(1.3) przen. śmierć

(1.4) lm ziemia, ląd, terytorium, kraj, państwo

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. per. sg. ind. praes. act. od: finio

odmiana:

(1.1) fīnis, fīnis (deklinacja III, paradygmat III mieszany z oboczną formą);

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	fīnis	fīnēs
dopełniacz	fīnis	fīnium
celownik	fīnī	fīnibus
biernik	fīnem	fīnēs
ablatyw	fīne / fīnī	fīnibus
wołacz	fīnis	fīnēs

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) limes m, terminus m

(1.3) mors ż

(1.4) civitas ż, terra ż

antonimy:

(1.1) principium n

(1.3) vita ż

(1.4) mare n

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. finio

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

W rodzaju żeńskim spotykane zwykle przed epoką klasyczną i po niej; w epoce klasycznej głównie w poezji, rzadko w prozie.

źródła:

finis (język węgierski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) sport. finisz

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. finiselés

czas. finisel

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: