mønt

mønt (język duński)

mønter (1.1)

wymowa:

Dania: ['mønˀt]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) moneta

odmiana:

(1.1) en mønt, mønten, mønter, mønterne

przykłady:

(1.1) Hvor de falske mønter bliver præget, vides ikke. → Gdzie są bite te fałszywe monety, nie wiadomo.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) seddel

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

give igen med samme mønt → odpłacać taką samą monetą • slå mønt af noget

etymologia:

śdn. münte < łac. moneta

uwagi:

źródła: