grunn

grunn (język norweski (bokmål))

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) powód

przymiotnik

(2.1) płytki

odmiana:

(1.1) en grunn, grunnen, grunner, grunnene

(2.1) grunn, grunt, grunne

przykłady:

(1.1) Det er ingen grunn til hysteri. → Nie ma powodu do histerii.

(2.1) Elva er veldig grunn på dette stedet, slik at det er mulig å gå over den. → Rzeka w tym miejscu jest bardzo płytka, tak że można przez nią przejść.

składnia:

kolokacje:

(1.1) på grunn av noe → z powodu czegoś

synonimy:

antonimy:

(2.1) dyp

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: