eocen

eocen (język polski)

wymowa:

IPA: [ɛˈɔt͡sɛ̃n], AS: [eocẽn], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. środkowa epoka paleogenu

(1.2) geol. środkowy oddział paleogenu

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	eocen
dopełniacz	eocenu
celownik	eocenowi
biernik	eocen
narzędnik	eocenem
miejscownik	eocenie
wołacz	eocenie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) wczesny / późny eocen

(1.2) dolny / górny eocen

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) epoka

(1.2) oddział

hiponimy:

holonimy:

(1.1-2) paleogen

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. eoceński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zob. też eocen w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Eocene
• białoruski: (1.1) эацэн m; (1.2) эацэн m
• bułgarski: (1.1) еоцен m; (1.2) еоцен m
• karpatorusiński: (1.1) еоцен m; (1.2) еоцен m
• kataloński: (1.1) Eocè m; (1.2) Eocè m
• rosyjski: (1.1) эоцен m; (1.2) эоцен m
• słowacki: (1.1) eocén m
• ukraiński: (1.1) еоцен m; (1.2) еоцен m
• węgierski: (1.1) eocén

źródła:

eocen (interlingua)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) eoceński

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

Hasło zostało zaimportowane automatycznie – wymaga uzupełnienia i weryfikacji. Kliknij na Edytuj, wypełnij puste pola i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy!

źródła: