buntowniczość

buntowniczość (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha lub postawa charakteryzująca się oporem wobec autorytetów, norm społecznych lub tradycji

odmiana:

przykłady:

(1.1) W pewnych sytuacjach buntowniczość prowadzi do zmian społecznych lub przełamywania opresji, a w innych – do chaosu lub destrukcji.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. buntowniczka ż, buntownik mos

przym. buntowniczy

przysł. buntowniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. buntowniczy + -ość

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) rebelliousness, wobec władzy czy prawa seditiousness, wobec dowództwa, grupy zorganizowanej mutinousness

źródła: