tradycja (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[traˈdɨʦ̑ʲja], AS[tradycʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przekazywanie z pokolenia na pokolenie zasad, obyczajów, poglądów; zob. też tradycja w Wikipedii
(1.2) rel. pisma teologów pierwszych wieków chrześcijaństwa oraz postanowienia papieży lub patriarchów i soborów, uznane za drugie obok Biblii źródło objawienia
odmiana:
(1.1)
(1.2) blm
przykłady:
(1.1) W tradycji islamskiej meczet nie jest rozumiany jako miejsce uświęcone, jak kościół w tradycji chrześcijańskiej.[1]
(1.1) Ta tradycja jest w naszej rodzinie od pokoleń.
składnia:
kolokacje:
(1.1) tradycja ustna
synonimy:
(1.1) obyczajowość, obrzędy, zwyczaje
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tradycjonalizm mrz, tradycjonalność ż, tradycjonalista mos, tradycjonalistka ż, tradycyjność ż
przym. tradycyjny, tradycjonalistyczny
przysł. tradycyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. traditio[2]
uwagi:
Dawna forma dopełniacza liczby mnogiej: tradycyj.
tłumaczenia:
źródła:
  1. dwutygodnik.com
  2. Kazimierz Bukowski, Biblia a literatura polska, WSiP, Warszawa 1984, s. 10.