asonans
asonans (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) jęz. rym polegający na identyczności tylko samogłosek
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik asonans asonanse / rzad. asonansy[1] dopełniacz asonansu asonansów celownik asonansowi asonansom biernik asonans asonanse / rzad. asonansy narzędnik asonansem asonansami miejscownik asonansie asonansach wołacz asonansie asonanse / rzad. asonansy
- przykłady:
- (1.1) Chwilami w miejsce częstochowskiego rymu zaskakiwał dziwny asonans[2].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) rym niedokładny
- antonimy:
- (1.1) konsonans
- hiperonimy:
- (1.1) rym
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. asonansowy
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) asonantzia
- bułgarski: (1.1) асонанс m
- hiszpański: (1.1) asonante m
- niemiecki: (1.1) Assonanz ż, Halbreim m
- rosyjski: (1.1) ассонанс m
- słowacki: (1.1) asonancia ż
- ukraiński: (1.1) асонанс m
- węgierski: (1.1) asszonánc
- włoski: (1.1) assonanza ż
- źródła:
- ↑ Hasło „asonans” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 23.
- ↑ Zygmunt Haupt, Baskijski diabel : opowiadania i reportaże, 2007, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
