Oberkiefer

Oberkiefer (język niemiecki)

1. Stirnbein (Os frontale)
2. Scheitelbein (Os parietale)
3. Nasenbein (Os nasale)
4. Siebbein (Os ethmoidale)
5. Tränenbein (Os lacrimale)
6. Keilbein (Os sphenoidale)
7. Hinterhauptsbein (Os occipitale)
8. Schläfenbein (Os temporale)
9. Jochbein (Os zygomaticum)
10. Oberkiefer (Maxilla) (1.1)
11. Unterkiefer (Mandibula)

wymowa:

​

lp IPA: [ˈoːbɐˌkiːfɐ], lm IPA: [ˈoːbɐˌkiːfɐ]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) anat. szczęka

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	der Oberkiefer	die Oberkiefer
dopełniacz	des Oberkiefers	der Oberkiefer
celownik	dem Oberkiefer	den Oberkiefern
biernik	den Oberkiefer	die Oberkiefer

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: