ugrofiński

ugrofiński (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌuɡrɔˈfʲĩj̃sʲci], AS: [ugrofʹĩĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• rozs. artyk.• akc. pob.

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dotyczący Ugrofinów

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	ugrofiński		ugrofińska	ugrofińskie	ugrofińscy	ugrofińskie
dopełniacz	ugrofińskiego		ugrofińskiej	ugrofińskiego	ugrofińskich
celownik	ugrofińskiemu		ugrofińskiej	ugrofińskiemu	ugrofińskim
biernik	ugrofińskiego	ugrofiński	ugrofińską	ugrofińskie	ugrofińskich	ugrofińskie
narzędnik	ugrofińskim		ugrofińską	ugrofińskim	ugrofińskimi
miejscownik	ugrofińskim		ugrofińskiej	ugrofińskim	ugrofińskich
wołacz	ugrofiński		ugrofińska	ugrofińskie	ugrofińscy	ugrofińskie

przykłady:

(1.1) Język fiński należy do ugrofińskiej grupy językowej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) fiński, węgierski

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ugrofinistyka ż, ugrofinista m, ugrofinistka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

ang. Ugro + Finnic od stros. ugri i finny (Węgrzy i Finowie)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Finno-Ugric
• białoruski: (1.1) угра-фінскі
• estoński: (1.1) soome-ugri
• francuski: (1.1) finno-ougrien
• interlingua: (1.1) finnougrian
• komi-zyriański: (1.1) чудь-йӧгра
• niemiecki: (1.1) Finnougrisch n
• rosyjski: (1.1) угро-финский, финно-угорский
• słowacki: (1.1) ugrofínsky
• szwedzki: (1.1) finsk-ugrisk
• ukraiński: (1.1) угро-фінський
• węgierski: (1.1) finnugor

źródła: