balans

balans (język polski)

balans (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈbalãw̃s], AS: [balãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przechylanie się w celu utrzymania równowagi

(1.2) element budowy zegarka mechanicznego regulujący jego chód; zob. też balans w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. balansowanie n, balansjer m, balansjerka ż

czas. balansować

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• esperanto: (1.1) ekvilibro

źródła:

balans (język szwedzki)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) bilans

(1.2) równowaga

odmiana:

(1.1-2) en balans, balansen; blm

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) bytesbalans • handelsbalans • vätskebalans

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. balansera

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: