impromptu

impromptu (język polski)

wymowa:

IPA: [ĩmˈprɔ̃mptu], AS: [ĩmprõmptu], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) muz. utwór muzyczny składający się z trzech części o nastroju lirycznym i improwizacyjnym

odmiana:

(1.1) nieodm.

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. improwizować, zaimprowizować

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc. < łac. in promptu 'natychmiast'

uwagi:

tłumaczenia:

• japoński: (1.1) 即興曲 (そっきょうきょく)

źródła:

impromptu (język angielski)

wymowa:

IPA: /ɪmprɒmptju/

​ ​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) improwizacja

(1.2) muz. impromptu

przymiotnik

(2.1) improwizowany

przysłówek

(3.1) improwizując

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

impromptu (język francuski)

wymowa:

IPA: /ɛ̃.pʁɔ̃p.ty/

​ ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) zaimprowizowany, improwizowany

rzeczownik, rodzaj męski

(2.1) muz. impromptu

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: