wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) gw. (Poznań) gniew, złość[1]
(1.2) gw. (Poznań) wyraz gniewu, złości; zemsta, odwet
odmiana:
przykłady:
(1.1) Tamci rychło z kintopa nie wychodzili, czekali im ta racha przejdzie.
(1.2) Mimo że to policjant, to jednak okazał się rozumiejącym człowiekiem, który wiedział dobrze, że racha musi się dokonać, bo jakby nie, to byłaby poruta na całą dzielnicę[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
(1.1) mieć rachę do kogoś
etymologia:
niem. Rachezemsta
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „racha” w: Słownik gwary miejskiej Poznania, red. Monika Gruchmanowa i Bogdan Walczak, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Ryszard Ćwirlej, Tam ci będzie lepiej, Wyd. Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 279.
wymowa:
IPA: [ˈra.t͡ʃa]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) podmuch (wiatru), powiew
(1.2) passa, seria, cykl
(1.3) drewn. szczapa, drzazga
odmiana:
(1.1-3) lp racha: lm rachas
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.2) buena/mala rachadobra/zła passa
synonimy:
(1.1) ráfaga, bocanada, ventada
(1.2) lapso, período, tiempo
(1.3) raja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. racheado
czas. rachar, rachear
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) arab. ráǧǧawstrząs
(1.3) od rachar
uwagi:
źródła:
racha (1.1)
racha (1.1)
racha (1.1)
racha (1.2)
zapisy w ortografiach alternatywnych:
raehiarȧharȧh́hja
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) roln. ogrod. grabie[1]
(1.2) roln. techn. grabie

czasownik

(2.1) grabić[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.