Pozostałe litery alfabetu łacińskiego (j, k, q, v, w, x, y, z) są bardzo rzadko używane. Zdarzają się sporadycznie w najnowszych zapożyczeniach i wyrazach onomatopeicznych oraz w terminologii naukowej.
Dziś pod wpływem języka angielskiego nazwy liter (kiedy np. trzeba przeliterować jakieś słowo) alfabetu irlandzkiego brzmią tak jak w języku angielskim z wyjątkiem litery A/a, której nie wymawia się jak ang.aIPA: /eɪ/, lecz irl.IPA: /ɑː/.
Jedynym znakiem diakrytycznym jest znak akcentu akutowego ( ´ ), po irlandzku nazywany síneadhfada → znakdługości lub w skrócie fada. Stosuje się go do oznaczenia samogłoski długiej z natury a nie miejsca akcentu (przycisku) wyrazowego, np.: Á É Í Ó Ú – á é í ó ú.
Podstawową funkcją tej litery we współczesnej ortografii irlandzkiej jest oznaczanie lenicji (patrz:lenicja w Wikipedii) i zapisuje się ją po spółgłosce, która uległa temu procesowi, np.: irl.beanIPA: /bʲan̻ˠ/ → kobieta = ang. (a) woman | irl.anbheanIPA: /ə ˈvʲan̻ˠ/ → kobieta = ang.thewoman.
Praktycznie do połowy XX wieku język irlandzki był zapisywany prawie wyłącznie przy pomocy tzw. czcionki gaelickiej (irl.: clóGaelach lub seanchló → staraczcionka) wywodzącej się ze średniowiecznej półuncjały iroszkockiej (patrz:półuncjała w Wikipedii), której używano w manuskryptach na Wyspach Brytyjskich.
Do oznaczenia lenicji (patrz:lenicja w Wikipedii) stosowano najczęściej kropkę nad spółgłoską, która lenicji uległa.
