zakończone na -taa, -htaa (t → d)
Przykład poniżej: bezokolicznik hoitaa, temat hoi-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hoi·da·n
|
hoi·da·mme
|
en hoi·da
|
emme hoi·da
|
1.
|
olen hoi·ta·nut
|
olemme hoi·ta·neet
|
en ole hoi·ta·nut
|
emme ole hoi·ta·neet
|
2.
|
hoi·da·t
|
hoi·da·tte
|
et hoi·da
|
ette hoi·da
|
2.
|
olet hoi·ta·nut
|
olette hoi·ta·neet
|
et ole hoi·ta·nut
|
ette ole hoi·ta·neet
|
3.
|
hoi·ta·a
|
hoi·ta·vat
|
ei hoi·da
|
eivät hoi·da
|
3.
|
on hoi·ta·nut
|
ovat hoi·ta·neet
|
ei ole hoi·ta·nut
|
eivät ole hoi·ta·neet
|
str. bierna
|
hoi·de·taan
|
ei hoi·de·ta
|
str. bierna
|
on hoi·de·ttu
|
ei ole hoi·de·ttu
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hoi·di·n
|
hoi·di·mme
|
en hoi·ta·nut
|
emme hoi·ta·neet
|
1.
|
olin hoi·ta·nut
|
olimme hoi·ta·neet
|
en ollut hoi·ta·nut
|
emme olleet hoi·ta·neet
|
2.
|
hoi·di·t
|
hoi·di·tte
|
et hoi·ta·nut
|
ette hoi·ta·neet
|
2.
|
olit hoi·ta·nut
|
olitte hoi·ta·neet
|
et ollut hoi·ta·nut
|
ette olleet hoi·ta·neet
|
3.
|
hoi·ti
|
hoi·ti·vat
|
ei hoi·ta·nut
|
eivät hoi·ta·neet
|
3.
|
oli hoi·ta·nut
|
olivat hoi·ta·neet
|
ei ollut hoi·ta·nut
|
eivät olleet hoi·ta·neet
|
str. bierna
|
hoi·de·ttiin
|
ei hoi·de·ttu
|
str. bierna
|
oli hoi·de·ttu
|
ei ollut hoi·de·ttu
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hoi·ta·isin
|
hoi·ta·isimme
|
en hoi·ta·isi
|
emme hoi·ta·isi
|
1.
|
olisin hoi·ta·nut
|
olisimme hoi·ta·neet
|
en olisi hoi·ta·nut
|
emme olisi hoi·ta·neet
|
2.
|
hoi·ta·isit
|
hoi·ta·isitte
|
et hoi·ta·isi
|
ette hoi·ta·isi
|
2.
|
olisit hoi·ta·nut
|
olisitte hoi·ta·neet
|
et olisi hoi·ta·nut
|
ette olisi hoi·ta·neet
|
3.
|
hoi·ta·isi
|
hoi·ta·isivat
|
ei hoi·ta·isi
|
eivät hoi·ta·isi
|
3.
|
olisi hoi·ta·nut
|
olisivat hoi·ta·neet
|
ei olisi hoi·ta·nut
|
eivät olisi hoi·ta·neet
|
str. bierna
|
hoi·de·ttaisiin
|
ei hoi·de·ttaisi
|
str. bierna
|
olisi hoi·de·ttu
|
ei olisi hoi·de·ttu
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
hoi·ta·kaamme
|
–
|
älkäämme hoi·ta·ko
|
1.
|
–
|
olkaamme hoi·ta·neet
|
–
|
älkäämme olko hoi·ta·neet
|
2.
|
hoi·da
|
hoi·ta·kaa
|
älä hoi·da
|
älkää hoi·ta·ko
|
2.
|
ole hoi·ta·nut
|
olkaa hoi·ta·neet
|
älä ole hoi·ta·nut
|
älkää olko hoi·ta·neet
|
3.
|
hoi·ta·koon
|
hoi·ta·koot
|
älköön hoi·ta·ko
|
älkööt hoi·ta·ko
|
3.
|
olkoon hoi·ta·nut
|
olkoot hoi·ta·neet
|
älköön olko hoi·ta·nut
|
älkööt ole hoi·ta·neet
|
str. bierna
|
hoi·de·ttakoon
|
älköön hoi·de·ttako
|
str. bierna
|
olkoon hoi·de·ttu
|
älköön olko hoi·de·ttu
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hoi·ta·nen
|
hoi·ta·nemme
|
en hoi·ta·ne
|
emme hoi·ta·ne
|
1.
|
lienen hoi·ta·nut
|
lienemme hoi·ta·neet
|
en liene hoi·ta·nut
|
emme liene hoi·ta·neet
|
2.
|
hoi·ta·net
|
hoi·ta·nette
|
et hoi·ta·ne
|
ette hoi·ta·ne
|
2.
|
lienet hoi·ta·nut
|
lienette hoi·ta·neet
|
et liene hoi·ta·nut
|
ette liene hoi·ta·neet
|
3.
|
hoi·ta·nee
|
hoi·ta·nevat
|
ei hoi·ta·ne
|
eivät hoi·ta·ne
|
3.
|
lienee hoi·ta·nut
|
lienevät hoi·ta·neet
|
ei liene hoi·ta·nut
|
eivät liene hoi·ta·neet
|
str. bierna
|
hoi·de·ttaneen
|
ei hoi·de·ttane
|
str. bierna
|
lienee hoi·de·ttu
|
ei liene hoi·de·ttu
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
hoitaa
|
cz. teraźniejszego
|
hoi‧ta‧va
|
hoi‧de‧ttava
|
rozszerzony I
|
hoitaakseen2
|
cz. przeszłego
|
hoi·ta·nut
|
hoi·de·ttu
|
II
|
inessivus
|
hoi‧ta‧essa1
|
hoi‧de‧ttaessa
|
sprawcy
|
hoi‧ta‧ma1, 3
|
instructivus
|
hoi‧ta‧en
|
–
|
przeczący
|
hoi‧ta‧maton
|
III
|
inessivus
|
hoi‧ta‧massa
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
hoi‧ta‧masta
|
–
|
illativus
|
hoi‧ta‧maan
|
–
|
adessivus
|
hoi‧ta‧malla
|
–
|
abessivus
|
hoi‧ta‧matta
|
–
|
instructivus
|
hoi‧ta‧man
|
hoi‧de‧ttaman
|
IV
|
mianownik
|
hoi‧ta‧minen
|
partitivus
|
hoi‧ta‧mista
|
V
|
hoi‧ta‧maisillaan2
|
|
zakończone na -tää, -htää (t → d)
Przykład poniżej: bezokolicznik hiihtää, temat hiih-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hiih·dä·n
|
hiih·dä·mme
|
en hiih·dä
|
emme hiih·dä
|
1.
|
olen hiih·tä·nyt
|
olemme hiih·tä·neet
|
en ole hiih·tä·nyt
|
emme ole hiih·tä·neet
|
2.
|
hiih·dä·t
|
hiih·dä·tte
|
et hiih·dä
|
ette hiih·dä
|
2.
|
olet hiih·tä·nyt
|
olette hiih·tä·neet
|
et ole hiih·tä·nyt
|
ette ole hiih·tä·neet
|
3.
|
hiih·tä·ä
|
hiih·tä·vät
|
ei hiih·dä
|
eivät hiih·dä
|
3.
|
on hiih·tä·nyt
|
ovat hiih·tä·neet
|
ei ole hiih·tä·nyt
|
eivät ole hiih·tä·neet
|
str. bierna
|
hiih·de·tään
|
ei hiih·de·tä
|
str. bierna
|
on hiih·de·tty
|
ei ole hiih·de·tty
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hiih·di·n
|
hiih·di·mme
|
en hiih·tä·nyt
|
emme hiih·tä·neet
|
1.
|
olin hiih·tä·nyt
|
olimme hiih·tä·neet
|
en ollut hiih·tä·nyt
|
emme olleet hiih·tä·neet
|
2.
|
hiih·di·t
|
hiih·di·tte
|
et hiih·tä·nyt
|
ette hiih·tä·neet
|
2.
|
olit hiih·tä·nyt
|
olitte hiih·tä·neet
|
et ollut hiih·tä·nyt
|
ette olleet hiih·tä·neet
|
3.
|
hiih·ti
|
hiih·ti·vät
|
ei hiih·tä·nyt
|
eivät hiih·tä·neet
|
3.
|
oli hiih·tä·nyt
|
olivat hiih·tä·neet
|
ei ollut hiih·tä·nyt
|
eivät olleet hiih·tä·neet
|
str. bierna
|
hiih·de·ttiin
|
ei hiih·de·tty
|
str. bierna
|
oli hiih·de·tty
|
ei ollut hiih·de·tty
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hiih·tä·isin
|
hiih·tä·isimme
|
en hiih·tä·isi
|
emme hiih·tä·isi
|
1.
|
olisin hiih·tä·nyt
|
olisimme hiih·tä·neet
|
en olisi hiih·tä·nyt
|
emme olisi hiih·tä·neet
|
2.
|
hiih·tä·isit
|
hiih·tä·isitte
|
et hiih·tä·isi
|
ette hiih·tä·isi
|
2.
|
olisit hiih·tä·nyt
|
olisitte hiih·tä·neet
|
et olisi hiih·tä·nyt
|
ette olisi hiih·tä·neet
|
3.
|
hiih·tä·isi
|
hiih·tä·isivät
|
ei hiih·tä·isi
|
eivät hiih·tä·isi
|
3.
|
olisi hiih·tä·nyt
|
olisivat hiih·tä·neet
|
ei olisi hiih·tä·nyt
|
eivät olisi hiih·tä·neet
|
str. bierna
|
hiih·de·ttäisiin
|
ei hiih·de·ttäisi
|
str. bierna
|
olisi hiih·de·tty
|
ei olisi hiih·de·tty
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
hiih·tä·käämme
|
–
|
älkäämme hiih·tä·kö
|
1.
|
–
|
olkaamme hiih·tä·neet
|
–
|
älkäämme olko hiih·tä·neet
|
2.
|
hiih·dä
|
hiih·tä·kää
|
älä hiih·dä
|
älkää hiih·tä·kö
|
2.
|
ole hiih·tä·nyt
|
olkaa hiih·tä·neet
|
älä ole hiih·tä·nyt
|
älkää olko hiih·tä·neet
|
3.
|
hiih·tä·köön
|
hiih·tä·kööt
|
älköön hiih·tä·kö
|
älkööt hiih·tä·kö
|
3.
|
olkoon hiih·tä·nyt
|
olkoot hiih·tä·neet
|
älköön olko hiih·tä·nyt
|
älkööt ole hiih·tä·neet
|
str. bierna
|
hiih·de·ttäköön
|
älköön hiih·de·ttäkö
|
str. bierna
|
olkoon hiih·de·tty
|
älköön olko hiih·de·tty
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
hiih·tä·nen
|
hiih·tä·nemme
|
en hiih·tä·ne
|
emme hiih·tä·ne
|
1.
|
lienen hiih·tä·nyt
|
lienemme hiih·tä·neet
|
en liene hiih·tä·nyt
|
emme liene hiih·tä·neet
|
2.
|
hiih·tä·net
|
hiih·tä·nette
|
et hiih·tä·ne
|
ette hiih·tä·ne
|
2.
|
lienet hiih·tä·nyt
|
lienette hiih·tä·neet
|
et liene hiih·tä·nyt
|
ette liene hiih·tä·neet
|
3.
|
hiih·tä·nee
|
hiih·tä·nevät
|
ei hiih·tä·ne
|
eivät hiih·tä·ne
|
3.
|
lienee hiih·tä·nyt
|
lienevät hiih·tä·neet
|
ei liene hiih·tä·nyt
|
eivät liene hiih·tä·neet
|
str. bierna
|
hiih·de·ttäneen
|
ei hiih·de·ttäne
|
str. bierna
|
lienee hiih·de·tty
|
ei liene hiih·de·tty
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
hiihtää
|
cz. teraźniejszego
|
hiih‧tä‧vä
|
hiih‧de‧ttävä
|
rozszerzony I
|
hiihtääkseen2
|
cz. przeszłego
|
hiih·tä·nyt
|
hiih·de·tty
|
II
|
inessivus
|
hiih‧tä‧essä1
|
hiih‧de‧ttäessä
|
sprawcy
|
hiih‧tä‧mä1, 3
|
instructivus
|
hiih‧tä‧en
|
–
|
przeczący
|
hiih‧tä‧mätön
|
III
|
inessivus
|
hiih‧tä‧mässä
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
hiih‧tä‧mästä
|
–
|
illativus
|
hiih‧tä‧mään
|
–
|
adessivus
|
hiih‧tä‧mällä
|
–
|
abessivus
|
hiih‧tä‧mättä
|
–
|
instructivus
|
hiih‧tä‧män
|
hiih‧de‧ttämän
|
IV
|
mianownik
|
hiih‧tä‧minen
|
partitivus
|
hiih‧tä‧mistä
|
V
|
hiih‧tä‧mäisillään2
|
|
zakończone na -ntää (nt → nn)
Przykład poniżej: bezokolicznik kyntää, temat kyn-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kyn‧n‧än
|
kyn‧n‧ämme
|
en kyn‧n‧ä
|
emme kyn‧n‧ä
|
1.
|
olen kyn‧t‧änyt
|
olemme kyn‧t‧äneet
|
en ole kyn‧t‧änyt
|
emme ole kyn‧t‧äneet
|
2.
|
kyn‧n‧ät
|
kyn‧n‧ätte
|
et kyn‧n‧ä
|
ette kyn‧n‧ä
|
2.
|
olet kyn‧t‧änyt
|
olette kyn‧t‧äneet
|
et ole kyn‧t‧änyt
|
ette ole kyn‧t‧äneet
|
3.
|
kyn‧t‧ää
|
kyn‧t‧ävät
|
ei kyn‧n‧ä
|
eivät kyn‧n‧ä
|
3.
|
on kyn‧t‧änyt
|
ovat kyn‧t‧äneet
|
ei ole kyn‧t‧änyt
|
eivät ole kyn‧t‧äneet
|
str. bierna
|
kyn‧n‧etään
|
ei kyn‧n‧etä
|
str. bierna
|
on kyn‧n‧etty
|
ei ole kyn‧n‧etty
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kyn‧n‧in
|
kyn‧n‧imme
|
en kyn‧t‧änyt
|
emme kyn‧t‧äneet
|
1.
|
olin kyn‧t‧änyt
|
olimme kyn‧t‧äneet
|
en ollut kyn‧t‧änyt
|
emme olleet kyn‧t‧äneet
|
2.
|
kyn‧n‧it
|
kyn‧n‧itte
|
et kyn‧t‧änyt
|
ette kyn‧t‧äneet
|
2.
|
olit kyn‧t‧änyt
|
olitte kyn‧t‧äneet
|
et ollut kyn‧t‧änyt
|
ette olleet kyn‧t‧äneet
|
3.
|
kyn‧t‧i kyn‧si1
|
kyn‧t‧ivät
|
ei kyn‧t‧änyt
|
eivät kyn‧t‧äneet
|
3.
|
oli kyn‧t‧änyt
|
olivat kyn‧t‧äneet
|
ei ollut kyn‧t‧änyt
|
eivät olleet kyn‧t‧äneet
|
str. bierna
|
kyn‧n‧ettiin
|
ei kyn‧n‧etty
|
str. bierna
|
oli kyn‧n‧etty
|
ei ollut kyn‧n‧etty
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kyn‧t‧äisin
|
kyn‧t‧äisimme
|
en kyn‧t‧äisi
|
emme kyn‧t‧äisi
|
1.
|
olisin kyn‧t‧änyt
|
olisimme kyn‧t‧äneet
|
en olisi kyn‧t‧änyt
|
emme olisi kyn‧t‧äneet
|
2.
|
kyn‧t‧äisit
|
kyn‧t‧äisitte
|
et kyn‧t‧äisi
|
ette kyn‧t‧äisi
|
2.
|
olisit kyn‧t‧änyt
|
olisitte kyn‧t‧äneet
|
et olisi kyn‧t‧änyt
|
ette olisi kyn‧t‧äneet
|
3.
|
kyn‧t‧äisi
|
kyn‧t‧äisivät
|
ei kyn‧t‧äisi
|
eivät kyn‧t‧äisi
|
3.
|
olisi kyn‧t‧änyt
|
olisivat kyn‧t‧äneet
|
ei olisi kyn‧t‧änyt
|
eivät olisi kyn‧t‧äneet
|
str. bierna
|
kyn‧n‧ettäisiin
|
ei kyn‧n‧ettäisi
|
str. bierna
|
olisi kyn‧n‧etty
|
ei olisi kyn‧n‧etty
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
kyn‧t‧äkäämme
|
–
|
älkäämme kyn‧t‧äkö
|
1.
|
–
|
olkaamme kyn‧t‧äneet
|
–
|
älkäämme olko kyn‧t‧äneet
|
2.
|
kyn‧n‧ä
|
kyn‧t‧äkää
|
älä kyn‧n‧ä
|
älkää kyn‧t‧äkö
|
2.
|
ole kyn‧t‧änyt
|
olkaa kyn‧t‧äneet
|
älä ole kyn‧t‧änyt
|
älkää olko kyn‧t‧äneet
|
3.
|
kyn‧t‧äköön
|
kyn‧t‧äkööt
|
älköön kyn‧t‧äkö
|
älkööt kyn‧t‧äkö
|
3.
|
olkoon kyn‧t‧änyt
|
olkoot kyn‧t‧äneet
|
älköön olko kyn‧t‧änyt
|
älkööt ole kyn‧t‧äneet
|
str. bierna
|
kyn‧n‧ettäköön
|
älköön kyn‧n‧ettäkö
|
str. bierna
|
olkoon kyn‧n‧etty
|
älköön olko kyn‧n‧etty
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kyn‧t‧änen
|
kyn‧t‧änemme
|
en kyn‧t‧äne
|
emme kyn‧t‧äne
|
1.
|
lienen kyn‧t‧änyt
|
lienemme kyn‧t‧äneet
|
en liene kyn‧t‧änyt
|
emme liene kyn‧t‧äneet
|
2.
|
kyn‧t‧änet
|
kyn‧t‧änette
|
et kyn‧t‧äne
|
ette kyn‧t‧äne
|
2.
|
lienet kyn‧t‧änyt
|
lienette kyn‧t‧äneet
|
et liene kyn‧t‧änyt
|
ette liene kyn‧t‧äneet
|
3.
|
kyn‧t‧änee
|
kyn‧t‧änevät
|
ei kyn‧t‧äne
|
eivät kyn‧t‧äne
|
3.
|
lienee kyn‧t‧änyt
|
lienevät kyn‧t‧äneet
|
ei liene kyn‧t‧änyt
|
eivät liene kyn‧t‧äneet
|
str. bierna
|
kyn‧n‧ettäneen
|
ei kyn‧n‧ettäne
|
str. bierna
|
lienee kyn‧n‧etty
|
ei liene kyn‧n‧etty
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
kyn‧tää
|
cz. teraźniejszego
|
kyn‧tä‧vä
|
kyn‧ne‧ttävä
|
rozszerzony I
|
kyn‧tääkseen2
|
cz. przeszłego
|
kyn‧t‧änyt
|
kyn‧n‧etty
|
II
|
inessivus
|
kyn‧tä‧essä1
|
kyn‧ne‧ttäessä
|
sprawcy
|
kyn‧tä‧mä1, 3
|
instructivus
|
kyn‧tä‧en
|
–
|
przeczący
|
kyn‧tä‧mätön
|
III
|
inessivus
|
kyn‧tä‧mässä
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
kyn‧tä‧mästä
|
–
|
illativus
|
kyn‧tä‧mään
|
–
|
adessivus
|
kyn‧tä‧mällä
|
–
|
abessivus
|
kyn‧tä‧mättä
|
–
|
instructivus
|
kyn‧tä‧män
|
kyn‧ne‧ttämän
|
IV
|
mianownik
|
kyn‧tä‧minen
|
partitivus
|
kyn‧tä‧mistä
|
V
|
kyn‧tä‧mäisillään2
|
|
1) przestarzałe lub dialektalne
zakończone na -rtaa (rt → rr)
Przykład poniżej: bezokolicznik sortaa, temat sor-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
sor‧ra‧n
|
sor‧ra‧mme
|
en sor‧ra
|
emme sor‧ra
|
1.
|
olen sor‧ta‧nut
|
olemme sor‧ta‧neet
|
en ole sor‧ta‧nut
|
emme ole sor‧ta‧neet
|
2.
|
sor‧ra‧t
|
sor‧ra‧tte
|
et sor‧ra
|
ette sor‧ra
|
2.
|
olet sor‧ta‧nut
|
olette sor‧ta‧neet
|
et ole sor‧ta‧nut
|
ette ole sor‧ta‧neet
|
3.
|
sor‧ta‧a
|
sor‧ta‧vat
|
ei sor‧ra
|
eivät sor‧ra
|
3.
|
on sor‧ta‧nut
|
ovat sor‧ta‧neet
|
ei ole sor‧ta‧nut
|
eivät ole sor‧ta‧neet
|
str. bierna
|
sor‧re‧taan
|
ei sor‧re‧ta
|
str. bierna
|
on sor‧re‧ttu
|
ei ole sor‧re‧ttu
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
sor‧ri‧n
|
sor‧ri‧mme
|
en sor‧ta‧nut
|
emme sor‧ta‧neet
|
1.
|
olin sor‧ta‧nut
|
olimme sor‧ta‧neet
|
en ollut sor‧ta‧nut
|
emme olleet sor‧ta‧neet
|
2.
|
sor‧ri‧t
|
sor‧ri‧tte
|
et sor‧ta‧nut
|
ette sor‧ta‧neet
|
2.
|
olit sor‧ta‧nut
|
olitte sor‧ta‧neet
|
et ollut sor‧ta‧nut
|
ette olleet sor‧ta‧neet
|
3.
|
sor‧ti sor‧si1
|
sor‧ti‧vat
|
ei sor‧ta‧nut
|
eivät sor‧ta‧neet
|
3.
|
oli sor‧ta‧nut
|
olivat sor‧ta‧neet
|
ei ollut sor‧ta‧nut
|
eivät olleet sor‧ta‧neet
|
str. bierna
|
sor‧re‧ttiin
|
ei sor‧re‧ttu
|
str. bierna
|
oli sor‧re‧ttu
|
ei ollut sor‧re‧ttu
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
sor‧ta‧isin
|
sor‧ta‧isimme
|
en sor‧ta‧isi
|
emme sor‧ta‧isi
|
1.
|
olisin sor‧ta‧nut
|
olisimme sor‧ta‧neet
|
en olisi sor‧ta‧nut
|
emme olisi sor‧ta‧neet
|
2.
|
sor‧ta‧isit
|
sor‧ta‧isitte
|
et sor‧ta‧isi
|
ette sor‧ta‧isi
|
2.
|
olisit sor‧ta‧nut
|
olisitte sor‧ta‧neet
|
et olisi sor‧ta‧nut
|
ette olisi sor‧ta‧neet
|
3.
|
sor‧ta‧isi
|
sor‧ta‧isivat
|
ei sor‧ta‧isi
|
eivät sor‧ta‧isi
|
3.
|
olisi sor‧ta‧nut
|
olisivat sor‧ta‧neet
|
ei olisi sor‧ta‧nut
|
eivät olisi sor‧ta‧neet
|
str. bierna
|
sor‧re‧ttaisiin
|
ei sor‧re‧ttaisi
|
str. bierna
|
olisi sor‧re‧ttu
|
ei olisi sor‧re‧ttu
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
sor‧ta‧kaamme
|
–
|
älkäämme sor‧ta‧ko
|
1.
|
–
|
olkaamme sor‧ta‧neet
|
–
|
älkäämme olko sor‧ta‧neet
|
2.
|
sor‧ra
|
sor‧ta‧kaa
|
älä sor‧ra
|
älkää sor‧ta‧ko
|
2.
|
ole sor‧ta‧nut
|
olkaa sor‧ta‧neet
|
älä ole sor‧ta‧nut
|
älkää olko sor‧ta‧neet
|
3.
|
sor‧ta‧koon
|
sor‧ta‧koot
|
älköön sor‧ta‧ko
|
älkööt sor‧ta‧ko
|
3.
|
olkoon sor‧ta‧nut
|
olkoot sor‧ta‧neet
|
älköön olko sor‧ta‧nut
|
älkööt ole sor‧ta‧neet
|
str. bierna
|
sor‧re‧ttakoon
|
älköön sor‧re‧ttako
|
str. bierna
|
olkoon sor‧re‧ttu
|
älköön olko sor‧re‧ttu
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
sor‧ta‧nen
|
sor‧ta‧nemme
|
en sor‧ta‧ne
|
emme sor‧ta‧ne
|
1.
|
lienen sor‧ta‧nut
|
lienemme sor‧ta‧neet
|
en liene sor‧ta‧nut
|
emme liene sor‧ta‧neet
|
2.
|
sor‧ta‧net
|
sor‧ta‧nette
|
et sor‧ta‧ne
|
ette sor‧ta‧ne
|
2.
|
lienet sor‧ta‧nut
|
lienette sor‧ta‧neet
|
et liene sor‧ta‧nut
|
ette liene sor‧ta‧neet
|
3.
|
sor‧ta‧nee
|
sor‧ta‧nevat
|
ei sor‧ta‧ne
|
eivät sor‧ta‧ne
|
3.
|
lienee sor‧ta‧nut
|
lienevät sor‧ta‧neet
|
ei liene sor‧ta‧nut
|
eivät liene sor‧ta‧neet
|
str. bierna
|
sor‧re‧ttaneen
|
ei sor‧re‧ttane
|
str. bierna
|
lienee sor‧re‧ttu
|
ei liene sor‧re‧ttu
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
sor‧taa
|
cz. teraźniejszego
|
sor‧ta‧va
|
sor‧re‧ttava
|
rozszerzony I
|
sor‧taakseen2
|
cz. przeszłego
|
sor‧ta‧nut
|
sor‧re‧ttu
|
II
|
inessivus
|
sor‧ta‧essa1
|
sor‧re‧ttaessa
|
sprawcy
|
sor‧ta‧ma1, 3
|
instructivus
|
sor‧ta‧en
|
–
|
przeczący
|
sor‧ta‧maton
|
III
|
inessivus
|
sor‧ta‧massa
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
sor‧ta‧masta
|
–
|
illativus
|
sor‧ta‧maan
|
–
|
adessivus
|
sor‧ta‧malla
|
–
|
abessivus
|
sor‧ta‧matta
|
–
|
instructivus
|
sor‧ta‧man
|
sor‧re‧ttaman
|
IV
|
mianownik
|
sor‧ta‧minen
|
partitivus
|
sor‧ta‧mista
|
V
|
sor‧ta‧maisillan2
|
|
1) przestarzałe lub dialektalne