zakończone na -kua, -rkua (k → –)
Przykład poniżej: bezokolicznik parkua, temat par-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
par‧u‧n
|
par‧u‧mme
|
en par‧u
|
emme par‧u
|
1.
|
olen par‧ku‧nut
|
olemme par‧ku‧neet
|
en ole par‧ku‧nut
|
emme ole par‧ku‧neet
|
2.
|
par‧u‧t
|
par‧u‧tte
|
et par‧u
|
ette par‧u
|
2.
|
olet par‧ku‧nut
|
olette par‧ku‧neet
|
et ole par‧ku‧nut
|
ette ole par‧ku‧neet
|
3.
|
par‧ku‧u
|
par‧ku‧vat
|
ei par‧u
|
eivät par‧u
|
3.
|
on par‧ku‧nut
|
ovat par‧ku‧neet
|
ei ole par‧ku‧nut
|
eivät ole par‧ku‧neet
|
str. bierna
|
par‧u‧taan
|
ei par‧u‧ta
|
str. bierna
|
on par‧u‧ttu
|
ei ole par‧u‧ttu
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
par‧u‧in
|
par‧u‧imme
|
en par‧ku‧nut
|
emme par‧ku‧neet
|
1.
|
olin par‧ku‧nut
|
olimme par‧ku‧neet
|
en ollut par‧ku‧nut
|
emme olleet par‧ku‧neet
|
2.
|
par‧u‧it
|
par‧u‧itte
|
et par‧ku‧nut
|
ette par‧ku‧neet
|
2.
|
olit par‧ku‧nut
|
olitte par‧ku‧neet
|
et ollut par‧ku‧nut
|
ette olleet par‧ku‧neet
|
3.
|
par‧ku‧i
|
par‧ku‧ivat
|
ei par‧ku‧nut
|
eivät par‧ku‧neet
|
3.
|
oli par‧ku‧nut
|
olivat par‧ku‧neet
|
ei ollut par‧ku‧nut
|
eivät olleet par‧ku‧neet
|
str. bierna
|
par‧u‧ttiin
|
ei par‧u‧ttu
|
str. bierna
|
oli par‧u‧ttu
|
ei ollut par‧u‧ttu
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
par‧ku‧isin
|
par‧ku‧isimme
|
en par‧ku‧isi
|
emme par‧ku‧isi
|
1.
|
olisin par‧ku‧nut
|
olisimme par‧ku‧neet
|
en olisi par‧ku‧nut
|
emme olisi par‧ku‧neet
|
2.
|
par‧ku‧isit
|
par‧ku‧isitte
|
et par‧ku‧isi
|
ette par‧ku‧isi
|
2.
|
olisit par‧ku‧nut
|
olisitte par‧ku‧neet
|
et olisi par‧ku‧nut
|
ette olisi par‧ku‧neet
|
3.
|
par‧ku‧isi
|
par‧ku‧isivat
|
ei par‧ku‧isi
|
eivät par‧ku‧isi
|
3.
|
olisi par‧ku‧nut
|
olisivat par‧ku‧neet
|
ei olisi par‧ku‧nut
|
eivät olisi par‧ku‧neet
|
str. bierna
|
par‧u‧ttaisiin
|
ei par‧u‧ttaisi
|
str. bierna
|
olisi par‧u‧ttu
|
ei olisi par‧u‧ttu
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
par‧ku‧kaamme
|
–
|
älkäämme par‧ku‧ko
|
1.
|
–
|
olkaamme par‧ku‧neet
|
–
|
älkäämme olko par‧ku‧neet
|
2.
|
par‧u
|
par‧ku‧kaa
|
älä par‧u
|
älkää par‧ku‧ko
|
2.
|
ole par‧ku‧nut
|
olkaa par‧ku‧neet
|
älä ole par‧ku‧nut
|
älkää olko par‧ku‧neet
|
3.
|
par‧ku‧koon
|
par‧ku‧koot
|
älköön par‧ku‧ko
|
älkööt par‧ku‧ko
|
3.
|
olkoon par‧ku‧nut
|
olkoot par‧ku‧neet
|
älköön olko par‧ku‧nut
|
älkööt ole par‧ku‧neet
|
str. bierna
|
par‧u‧ttakoon
|
älköön par‧u‧ttako
|
str. bierna
|
olkoon par‧u‧ttu
|
älköön olko par‧u‧ttu
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
par‧ku‧nen
|
par‧ku‧nemme
|
en par‧ku‧ne
|
emme par‧ku‧ne
|
1.
|
lienen par‧ku‧nut
|
lienemme par‧ku‧neet
|
en liene par‧ku‧nut
|
emme liene par‧ku‧neet
|
2.
|
par‧ku‧net
|
par‧ku‧nette
|
et par‧ku‧ne
|
ette par‧ku‧ne
|
2.
|
lienet par‧ku‧nut
|
lienette par‧ku‧neet
|
et liene par‧ku‧nut
|
ette liene par‧ku‧neet
|
3.
|
par‧ku‧nee
|
par‧ku‧nevat
|
ei par‧ku‧ne
|
eivät par‧ku‧ne
|
3.
|
lienee par‧ku‧nut
|
lienevät par‧ku‧neet
|
ei liene par‧ku‧nut
|
eivät liene par‧ku‧neet
|
str. bierna
|
par‧u‧ttaneen
|
ei par‧u‧ttane
|
str. bierna
|
lienee par‧u‧ttu
|
ei liene par‧u‧ttu
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
par‧ku‧a
|
cz. teraźniejszego
|
par‧ku‧va
|
par‧u‧ttava
|
rozszerzony I
|
par‧ku‧akseen2
|
cz. przeszłego
|
par‧ku‧nut
|
par‧u‧ttu
|
II
|
inessivus
|
par‧ku‧essa1
|
par‧u‧ttaessa
|
sprawcy
|
par‧ku‧ma1, 3
|
instructivus
|
par‧ku‧en
|
–
|
przeczący
|
par‧ku‧maton
|
III
|
inessivus
|
par‧ku‧massa
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
par‧ku‧masta
|
–
|
illativus
|
par‧ku‧maan
|
–
|
adessivus
|
par‧ku‧malla
|
–
|
abessivus
|
par‧ku‧matta
|
–
|
instructivus
|
par‧ku‧man
|
par‧u‧ttaman
|
IV
|
mianownik
|
par‧ku‧minen
|
partitivus
|
par‧ku‧mista
|
V
|
par‧ku‧maisillaan2
|
|
zakończone na -kyä, -rkyä (k → –)
Przykład poniżej: bezokolicznik näkyä, temat nä-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
nä‧y‧n
|
nä‧y‧mme
|
en nä‧y
|
emme nä‧y
|
1.
|
olen nä‧ky‧nyt
|
olemme nä‧ky‧neet
|
en ole nä‧ky‧nyt
|
emme ole nä‧ky‧neet
|
2.
|
nä‧y‧t
|
nä‧y‧tte
|
et nä‧y
|
ette nä‧y
|
2.
|
olet nä‧ky‧nyt
|
olette nä‧ky‧neet
|
et ole nä‧ky‧nyt
|
ette ole nä‧ky‧neet
|
3.
|
nä‧ky‧y
|
nä‧ky‧vät
|
ei nä‧y
|
eivät nä‧y
|
3.
|
on nä‧ky‧nyt
|
ovat nä‧ky‧neet
|
ei ole nä‧ky‧nyt
|
eivät ole nä‧ky‧neet
|
str. bierna
|
nä‧y‧tään
|
ei nä‧y‧tä
|
str. bierna
|
on nä‧y‧tty
|
ei ole nä‧y‧tty
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
nä‧y‧in
|
nä‧y‧imme
|
en nä‧ky‧nyt
|
emme nä‧ky‧neet
|
1.
|
olin nä‧ky‧nyt
|
olimme nä‧ky‧neet
|
en ollut nä‧ky‧nyt
|
emme olleet nä‧ky‧neet
|
2.
|
nä‧y‧it
|
nä‧y‧itte
|
et nä‧ky‧nyt
|
ette nä‧ky‧neet
|
2.
|
olit nä‧ky‧nyt
|
olitte nä‧ky‧neet
|
et ollut nä‧ky‧nyt
|
ette olleet nä‧ky‧neet
|
3.
|
nä‧ky‧i
|
nä‧ky‧ivät
|
ei nä‧ky‧nyt
|
eivät nä‧ky‧neet
|
3.
|
oli nä‧ky‧nyt
|
olivat nä‧ky‧neet
|
ei ollut nä‧ky‧nyt
|
eivät olleet nä‧ky‧neet
|
str. bierna
|
nä‧y‧ttiin
|
ei nä‧y‧tty
|
str. bierna
|
oli nä‧y‧tty
|
ei ollut nä‧y‧tty
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
nä‧ky‧isin
|
nä‧ky‧isimme
|
en nä‧ky‧isi
|
emme nä‧ky‧isi
|
1.
|
olisin nä‧ky‧nyt
|
olisimme nä‧ky‧neet
|
en olisi nä‧ky‧nyt
|
emme olisi nä‧ky‧neet
|
2.
|
nä‧ky‧isit
|
nä‧ky‧isitte
|
et nä‧ky‧isi
|
ette nä‧ky‧isi
|
2.
|
olisit nä‧ky‧nyt
|
olisitte nä‧ky‧neet
|
et olisi nä‧ky‧nyt
|
ette olisi nä‧ky‧neet
|
3.
|
nä‧ky‧isi
|
nä‧ky‧isivät
|
ei nä‧ky‧isi
|
eivät nä‧ky‧isi
|
3.
|
olisi nä‧ky‧nyt
|
olisivat nä‧ky‧neet
|
ei olisi nä‧ky‧nyt
|
eivät olisi nä‧ky‧neet
|
str. bierna
|
nä‧y‧ttäisiin
|
ei nä‧y‧ttäisi
|
str. bierna
|
olisi nä‧y‧tty
|
ei olisi nä‧y‧tty
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
nä‧ky‧käämme
|
–
|
älkäämme nä‧ky‧kö
|
1.
|
–
|
olkaamme nä‧ky‧neet
|
–
|
älkäämme olko nä‧ky‧neet
|
2.
|
nä‧y
|
nä‧ky‧kää
|
älä nä‧y
|
älkää nä‧ky‧kö
|
2.
|
ole nä‧ky‧nyt
|
olkaa nä‧ky‧neet
|
älä ole nä‧ky‧nyt
|
älkää olko nä‧ky‧neet
|
3.
|
nä‧ky‧köön
|
nä‧ky‧kööt
|
älköön nä‧ky‧kö
|
älkööt nä‧ky‧kö
|
3.
|
olkoon nä‧ky‧nyt
|
olkoot nä‧ky‧neet
|
älköön olko nä‧ky‧nyt
|
älkööt ole nä‧ky‧neet
|
str. bierna
|
nä‧y‧ttäköön
|
älköön nä‧y‧ttäkö
|
str. bierna
|
olkoon nä‧y‧tty
|
älköön olko nä‧y‧tty
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
nä‧ky‧nen
|
nä‧ky‧nemme
|
en nä‧ky‧ne
|
emme nä‧ky‧ne
|
1.
|
lienen nä‧ky‧nyt
|
lienemme nä‧ky‧neet
|
en liene nä‧ky‧nyt
|
emme liene nä‧ky‧neet
|
2.
|
nä‧ky‧net
|
nä‧ky‧nette
|
et nä‧ky‧ne
|
ette nä‧ky‧ne
|
2.
|
lienet nä‧ky‧nyt
|
lienette nä‧ky‧neet
|
et liene nä‧ky‧nyt
|
ette liene nä‧ky‧neet
|
3.
|
nä‧ky‧nee
|
nä‧ky‧nevät
|
ei nä‧ky‧ne
|
eivät nä‧ky‧ne
|
3.
|
lienee nä‧ky‧nyt
|
lienevät nä‧ky‧neet
|
ei liene nä‧ky‧nyt
|
eivät liene nä‧ky‧neet
|
str. bierna
|
nä‧y‧ttäneen
|
ei nä‧ky‧ttäne
|
str. bierna
|
lienee nä‧y‧tty
|
ei liene nä‧y‧tty
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
nä‧ky‧ä
|
cz. teraźniejszego
|
nä‧ky‧vä
|
nä‧y‧ttävä
|
rozszerzony I
|
nä‧ky‧äkseen2
|
cz. przeszłego
|
nä‧ky‧nyt
|
nä‧y‧tty
|
II
|
inessivus
|
nä‧ky‧essä1
|
nä‧y‧ttäessä
|
sprawcy
|
nä‧ky‧mä1, 3
|
instructivus
|
nä‧ky‧en
|
–
|
przeczący
|
nä‧ky‧mätön
|
III
|
inessivus
|
nä‧ky‧mässä
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
nä‧ky‧mästä
|
–
|
illativus
|
nä‧ky‧mään
|
–
|
adessivus
|
nä‧ky‧mällä
|
–
|
abessivus
|
nä‧ky‧mättä
|
–
|
instructivus
|
nä‧ky‧män
|
nä‧y‧ttämän
|
IV
|
mianownik
|
nä‧ky‧minen
|
partitivus
|
nä‧ky‧mistä
|
V
|
nä‧ky‧mäisillään2
|
|
zakończone na -apua, -epua, -ipua, -opua, -upua (p → v)
Przykład poniżej: bezokolicznik taipua, temat tai-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
tai‧vu‧n
|
tai‧vu‧mme
|
en tai‧vu
|
emme tai‧vu
|
1.
|
olen tai‧pu‧nut
|
olemme tai‧pu‧neet
|
en ole tai‧pu‧nut
|
emme ole tai‧pu‧neet
|
2.
|
tai‧vu‧t
|
tai‧vu‧tte
|
et tai‧vu
|
ette tai‧vu
|
2.
|
olet tai‧pu‧nut
|
olette tai‧pu‧neet
|
et ole tai‧pu‧nut
|
ette ole tai‧pu‧neet
|
3.
|
tai‧pu‧u
|
tai‧pu‧vat
|
ei tai‧vu
|
eivät tai‧vu
|
3.
|
on tai‧pu‧nut
|
ovat tai‧pu‧neet
|
ei ole tai‧pu‧nut
|
eivät ole tai‧pu‧neet
|
str. bierna
|
tai‧vu‧taan
|
ei tai‧vu‧ta
|
str. bierna
|
on tai‧vu‧ttu
|
ei ole tai‧vu‧ttu
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
tai‧vu‧in
|
tai‧vu‧imme
|
en tai‧pu‧nut
|
emme tai‧pu‧neet
|
1.
|
olin tai‧pu‧nut
|
olimme tai‧pu‧neet
|
en ollut tai‧pu‧nut
|
emme olleet tai‧pu‧neet
|
2.
|
tai‧vu‧it
|
tai‧vu‧itte
|
et tai‧pu‧nut
|
ette tai‧pu‧neet
|
2.
|
olit tai‧pu‧nut
|
olitte tai‧pu‧neet
|
et ollut tai‧pu‧nut
|
ette olleet tai‧pu‧neet
|
3.
|
tai‧pu‧i
|
tai‧pu‧ivat
|
ei tai‧pu‧nut
|
eivät tai‧pu‧neet
|
3.
|
oli tai‧pu‧nut
|
olivat tai‧pu‧neet
|
ei ollut tai‧pu‧nut
|
eivät olleet tai‧pu‧neet
|
str. bierna
|
tai‧vu‧ttiin
|
ei tai‧vu‧ttu
|
str. bierna
|
oli tai‧vu‧ttu
|
ei ollut tai‧vu‧ttu
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
tai‧pu‧isin
|
tai‧pu‧isimme
|
en tai‧pu‧isi
|
emme tai‧pu‧isi
|
1.
|
olisin tai‧pu‧nut
|
olisimme tai‧pu‧neet
|
en olisi tai‧pu‧nut
|
emme olisi tai‧pu‧neet
|
2.
|
tai‧pu‧isit
|
tai‧pu‧isitte
|
et tai‧pu‧isi
|
ette tai‧pu‧isi
|
2.
|
olisit tai‧pu‧nut
|
olisitte tai‧pu‧neet
|
et olisi tai‧pu‧nut
|
ette olisi tai‧pu‧neet
|
3.
|
tai‧pu‧isi
|
tai‧pu‧isivat
|
ei tai‧pu‧isi
|
eivät tai‧pu‧isi
|
3.
|
olisi tai‧pu‧nut
|
olisivat tai‧pu‧neet
|
ei olisi tai‧pu‧nut
|
eivät olisi tai‧pu‧neet
|
str. bierna
|
tai‧vu‧ttaisiin
|
ei tai‧vu‧ttaisi
|
str. bierna
|
olisi tai‧vu‧ttu
|
ei olisi tai‧vu‧ttu
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
tai‧pu‧kaamme
|
–
|
älkäämme tai‧pu‧ko
|
1.
|
–
|
olkaamme tai‧pu‧neet
|
–
|
älkäämme olko tai‧pu‧neet
|
2.
|
tai‧vu
|
tai‧pu‧kaa
|
älä tai‧vu
|
älkää tai‧pu‧ko
|
2.
|
ole tai‧pu‧nut
|
olkaa tai‧pu‧neet
|
älä ole tai‧pu‧nut
|
älkää olko tai‧pu‧neet
|
3.
|
tai‧pu‧koon
|
tai‧pu‧koot
|
älköön tai‧pu‧ko
|
älkööt tai‧pu‧ko
|
3.
|
olkoon tai‧pu‧nut
|
olkoot tai‧pu‧neet
|
älköön olko tai‧pu‧nut
|
älkööt ole tai‧pu‧neet
|
str. bierna
|
tai‧vu‧ttakoon
|
älköön tai‧vu‧ttako
|
str. bierna
|
olkoon tai‧vu‧ttu
|
älköön olko tai‧vu‧ttu
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
tai‧pu‧nen
|
tai‧pu‧nemme
|
en tai‧pu‧ne
|
emme tai‧pu‧ne
|
1.
|
lienen tai‧pu‧nut
|
lienemme tai‧pu‧neet
|
en liene tai‧pu‧nut
|
emme liene tai‧pu‧neet
|
2.
|
tai‧pu‧net
|
tai‧pu‧nette
|
et tai‧pu‧ne
|
ette tai‧pu‧ne
|
2.
|
lienet tai‧pu‧nut
|
lienette tai‧pu‧neet
|
et liene tai‧pu‧nut
|
ette liene tai‧pu‧neet
|
3.
|
tai‧pu‧nee
|
tai‧pu‧nevat
|
ei tai‧pu‧ne
|
eivät tai‧pu‧ne
|
3.
|
lienee tai‧pu‧nut
|
lienevät tai‧pu‧neet
|
ei liene tai‧pu‧nut
|
eivät liene tai‧pu‧neet
|
str. bierna
|
tai‧vu‧ttaneen
|
ei tai‧vu‧ttane
|
str. bierna
|
lienee tai‧vu‧ttu
|
ei liene tai‧vu‧ttu
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
tai‧pu‧a
|
cz. teraźniejszego
|
tai‧pu‧va
|
tai‧vu‧ttava
|
rozszerzony I
|
tai‧pu‧akseen2
|
cz. przeszłego
|
tai‧pu‧nut
|
tai‧vu‧ttu
|
II
|
inessivus
|
tai‧pu‧essa1
|
tai‧vu‧ttaessa
|
sprawcy
|
tai‧pu‧ma1, 3
|
instructivus
|
tai‧pu‧en
|
–
|
przeczący
|
tai‧pu‧maton
|
III
|
inessivus
|
tai‧pu‧massa
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
tai‧pu‧masta
|
–
|
illativus
|
tai‧pu‧maan
|
–
|
adessivus
|
tai‧pu‧malla
|
–
|
abessivus
|
tai‧pu‧matta
|
–
|
instructivus
|
tai‧pu‧man
|
tai‧vu‧ttaman
|
IV
|
mianownik
|
tai‧pu‧minen
|
partitivus
|
tai‧pu‧mista
|
V
|
tai‧pu‧maisillaan2
|
|
zakończone na -äpyä, -epyä, -ipyä, -öpyä, -ypyä (p → v)
Przykład poniżej: bezokolicznik häipyä, temat häi-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
häi‧vy‧n
|
häi‧vy‧mme
|
en häi‧vy
|
emme häi‧vy
|
1.
|
olen häi‧vy‧nyt
|
olemme häi‧py‧neet
|
en ole häi‧vy‧nyt
|
emme ole häi‧py‧neet
|
2.
|
häi‧vy‧t
|
häi‧vy‧tte
|
et häi‧vy
|
ette häi‧vy
|
2.
|
olet häi‧vy‧nyt
|
olette häi‧py‧neet
|
et ole häi‧vy‧nyt
|
ette ole häi‧py‧neet
|
3.
|
häi‧py‧y
|
häi‧py‧vät
|
ei häi‧vy
|
eivät häi‧vy
|
3.
|
on häi‧vy‧nyt
|
ovat häi‧py‧neet
|
ei ole häi‧vy‧nyt
|
eivät ole häi‧py‧neet
|
str. bierna
|
häi‧vy‧tään
|
ei häi‧vy‧tä
|
str. bierna
|
on häi‧vy‧tty
|
ei ole häi‧vy‧tty
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
häi‧vy‧in
|
häi‧vy‧imme
|
en häi‧vy‧nyt
|
emme häi‧py‧neet
|
1.
|
olin häi‧vy‧nyt
|
olimme häi‧py‧neet
|
en ollut häi‧vy‧nyt
|
emme olleet häi‧py‧neet
|
2.
|
häi‧vy‧it
|
häi‧vy‧itte
|
et häi‧vy‧nyt
|
ette häi‧py‧neet
|
2.
|
olit häi‧vy‧nyt
|
olitte häi‧py‧neet
|
et ollut häi‧vy‧nyt
|
ette olleet häi‧py‧neet
|
3.
|
häi‧py‧i
|
häi‧py‧ivät
|
ei häi‧vy‧nyt
|
eivät häi‧py‧neet
|
3.
|
oli häi‧vy‧nyt
|
olivat häi‧py‧neet
|
ei ollut häi‧vy‧nyt
|
eivät olleet häi‧py‧neet
|
str. bierna
|
häi‧vy‧ttiin
|
ei häi‧vy‧tty
|
str. bierna
|
oli häi‧vy‧tty
|
ei ollut häi‧vy‧tty
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
häi‧py‧isin
|
häi‧py‧isimme
|
en häi‧py‧isi
|
emme häi‧py‧isi
|
1.
|
olisin häi‧vy‧nyt
|
olisimme häi‧py‧neet
|
en olisi häi‧vy‧nyt
|
emme olisi häi‧py‧neet
|
2.
|
häi‧py‧isit
|
häi‧py‧isitte
|
et häi‧py‧isi
|
ette häi‧py‧isi
|
2.
|
olisit häi‧vy‧nyt
|
olisitte häi‧py‧neet
|
et olisi häi‧vy‧nyt
|
ette olisi häi‧py‧neet
|
3.
|
häi‧py‧isi
|
häi‧py‧isivät
|
ei häi‧py‧isi
|
eivät häi‧py‧isi
|
3.
|
olisi häi‧vy‧nyt
|
olisivat häi‧py‧neet
|
ei olisi häi‧vy‧nyt
|
eivät olisi häi‧py‧neet
|
str. bierna
|
häi‧vy‧ttäisiin
|
ei häi‧vy‧ttäisi
|
str. bierna
|
olisi häi‧vy‧tty
|
ei olisi häi‧vy‧tty
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
häi‧py‧käämme
|
–
|
älkäämme häi‧py‧kö
|
1.
|
–
|
olkaamme häi‧py‧neet
|
–
|
älkäämme olko häi‧py‧neet
|
2.
|
häi‧vy
|
häi‧py‧kää
|
älä häi‧vy
|
älkää häi‧py‧kö
|
2.
|
ole häi‧vy‧nyt
|
olkaa häi‧py‧neet
|
älä ole häi‧vy‧nyt
|
älkää olko häi‧py‧neet
|
3.
|
häi‧py‧köön
|
häi‧py‧kööt
|
älköön häi‧py‧kö
|
älkööt häi‧py‧kö
|
3.
|
olkoon häi‧vy‧nyt
|
olkoot häi‧py‧neet
|
älköön olko häi‧vy‧nyt
|
älkööt ole häi‧py‧neet
|
str. bierna
|
häi‧vy‧ttäköön
|
älköön häi‧vy‧ttäkö
|
str. bierna
|
olkoon häi‧vy‧tty
|
älköön olko häi‧vy‧tty
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
häi‧py‧nen
|
häi‧py‧nemme
|
en häi‧py‧ne
|
emme häi‧py‧ne
|
1.
|
lienen häi‧vy‧nyt
|
lienemme häi‧py‧neet
|
en liene häi‧vy‧nyt
|
emme liene häi‧py‧neet
|
2.
|
häi‧py‧net
|
häi‧py‧nette
|
et häi‧py‧ne
|
ette häi‧py‧ne
|
2.
|
lienet häi‧vy‧nyt
|
lienette häi‧py‧neet
|
et liene häi‧vy‧nyt
|
ette liene häi‧py‧neet
|
3.
|
häi‧py‧nee
|
häi‧py‧nevät
|
ei häi‧py‧ne
|
eivät häi‧py‧ne
|
3.
|
lienee häi‧vy‧nyt
|
lienevät häi‧py‧neet
|
ei liene häi‧vy‧nyt
|
eivät liene häi‧py‧neet
|
str. bierna
|
häi‧vy‧ttäneen
|
ei häi‧vy‧ttäne
|
str. bierna
|
lienee häi‧vy‧tty
|
ei liene häi‧vy‧tty
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
häi‧py‧ä
|
cz. teraźniejszego
|
häi‧py‧vä
|
häi‧vy‧ttävä
|
rozszerzony I
|
häi‧py‧äkseen2
|
cz. przeszłego
|
häi‧vy‧nyt
|
häi‧vy‧tty
|
II
|
inessivus
|
häi‧py‧essä1
|
häi‧vy‧ttäessä
|
sprawcy
|
häi‧py‧mä1, 3
|
instructivus
|
häi‧py‧en
|
–
|
przeczący
|
häi‧py‧mätön
|
III
|
inessivus
|
häi‧py‧mässä
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
häi‧py‧mästä
|
–
|
illativus
|
häi‧py‧mään
|
–
|
adessivus
|
häi‧py‧mällä
|
–
|
abessivus
|
häi‧py‧mättä
|
–
|
instructivus
|
häi‧py‧män
|
häi‧vy‧ttämän
|
IV
|
mianownik
|
häi‧py‧minen
|
partitivus
|
häi‧py‧mistä
|
V
|
häi‧py‧mäisillään2
|
|
zakończone na -tua, -htua (t → d)
Przykład poniżej: bezokolicznik kaatua, temat kaa-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kaa‧du‧n
|
kaa‧du‧mme
|
en kaa‧du
|
emme kaa‧du
|
1.
|
olen kaa‧tu‧nut
|
olemme kaa‧tu‧neet
|
en ole kaa‧tu‧nut
|
emme ole kaa‧tu‧neet
|
2.
|
kaa‧du‧t
|
kaa‧du‧tte
|
et kaa‧du
|
ette kaa‧du
|
2.
|
olet kaa‧tu‧nut
|
olette kaa‧tu‧neet
|
et ole kaa‧tu‧nut
|
ette ole kaa‧tu‧neet
|
3.
|
kaa‧tu‧u
|
kaa‧tu‧vat
|
ei kaa‧du
|
eivät kaa‧du
|
3.
|
on kaa‧tu‧nut
|
ovat kaa‧tu‧neet
|
ei ole kaa‧tu‧nut
|
eivät ole kaa‧tu‧neet
|
str. bierna
|
kaa‧du‧taan
|
ei kaa‧du‧ta
|
str. bierna
|
on kaa‧du‧ttu
|
ei ole kaa‧du‧ttu
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kaa‧du‧in
|
kaa‧du‧imme
|
en kaa‧tu‧nut
|
emme kaa‧tu‧neet
|
1.
|
olin kaa‧tu‧nut
|
olimme kaa‧tu‧neet
|
en ollut kaa‧tu‧nut
|
emme olleet kaa‧tu‧neet
|
2.
|
kaa‧du‧it
|
kaa‧du‧itte
|
et kaa‧tu‧nut
|
ette kaa‧tu‧neet
|
2.
|
olit kaa‧tu‧nut
|
olitte kaa‧tu‧neet
|
et ollut kaa‧tu‧nut
|
ette olleet kaa‧tu‧neet
|
3.
|
kaa‧tu‧i
|
kaa‧tu‧ivat
|
ei kaa‧tu‧nut
|
eivät kaa‧tu‧neet
|
3.
|
oli kaa‧tu‧nut
|
olivat kaa‧tu‧neet
|
ei ollut kaa‧tu‧nut
|
eivät olleet kaa‧tu‧neet
|
str. bierna
|
kaa‧du‧ttiin
|
ei kaa‧du‧ttu
|
str. bierna
|
oli kaa‧du‧ttu
|
ei ollut kaa‧du‧ttu
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kaa‧tu‧isin
|
kaa‧tu‧isimme
|
en kaa‧tu‧isi
|
emme kaa‧tu‧isi
|
1.
|
olisin kaa‧tu‧nut
|
olisimme kaa‧tu‧neet
|
en olisi kaa‧tu‧nut
|
emme olisi kaa‧tu‧neet
|
2.
|
kaa‧tu‧isit
|
kaa‧tu‧isitte
|
et kaa‧tu‧isi
|
ette kaa‧tu‧isi
|
2.
|
olisit kaa‧tu‧nut
|
olisitte kaa‧tu‧neet
|
et olisi kaa‧tu‧nut
|
ette olisi kaa‧tu‧neet
|
3.
|
kaa‧tu‧isi
|
kaa‧tu‧isivat
|
ei kaa‧tu‧isi
|
eivät kaa‧tu‧isi
|
3.
|
olisi kaa‧tu‧nut
|
olisivat kaa‧tu‧neet
|
ei olisi kaa‧tu‧nut
|
eivät olisi kaa‧tu‧neet
|
str. bierna
|
kaa‧du‧ttaisiin
|
ei kaa‧du‧ttaisi
|
str. bierna
|
olisi kaa‧du‧ttu
|
ei olisi kaa‧du‧ttu
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
kaa‧tu‧kaamme
|
–
|
älkäämme kaa‧tu‧ko
|
1.
|
–
|
olkaamme kaa‧tu‧neet
|
–
|
älkäämme olko kaa‧tu‧neet
|
2.
|
kaa‧du
|
kaa‧tu‧kaa
|
älä kaa‧du
|
älkää kaa‧tu‧ko
|
2.
|
ole kaa‧tu‧nut
|
olkaa kaa‧tu‧neet
|
älä ole kaa‧tu‧nut
|
älkää olko kaa‧tu‧neet
|
3.
|
kaa‧tu‧koon
|
kaa‧tu‧koot
|
älköön kaa‧tu‧ko
|
älkööt kaa‧tu‧ko
|
3.
|
olkoon kaa‧tu‧nut
|
olkoot kaa‧tu‧neet
|
älköön olko kaa‧tu‧nut
|
älkööt ole kaa‧tu‧neet
|
str. bierna
|
kaa‧du‧ttakoon
|
älköön kaa‧du‧ttako
|
str. bierna
|
olkoon kaa‧du‧ttu
|
älköön olko kaa‧du‧ttu
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
kaa‧tu‧nen
|
kaa‧tu‧nemme
|
en kaa‧tu‧ne
|
emme kaa‧tu‧ne
|
1.
|
lienen kaa‧tu‧nut
|
lienemme kaa‧tu‧neet
|
en liene kaa‧tu‧nut
|
emme liene kaa‧tu‧neet
|
2.
|
kaa‧tu‧net
|
kaa‧tu‧nette
|
et kaa‧tu‧ne
|
ette kaa‧tu‧ne
|
2.
|
lienet kaa‧tu‧nut
|
lienette kaa‧tu‧neet
|
et liene kaa‧tu‧nut
|
ette liene kaa‧tu‧neet
|
3.
|
kaa‧tu‧nee
|
kaa‧tu‧nevat
|
ei kaa‧tu‧ne
|
eivät kaa‧tu‧ne
|
3.
|
lienee kaa‧tu‧nut
|
lienevät kaa‧tu‧neet
|
ei liene kaa‧tu‧nut
|
eivät liene kaa‧tu‧neet
|
str. bierna
|
kaa‧du‧ttaneen
|
ei kaa‧du‧ttane
|
str. bierna
|
lienee kaa‧du‧ttu
|
ei liene kaa‧du‧ttu
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
kaa‧tu‧a
|
cz. teraźniejszego
|
kaa‧tu‧va
|
kaa‧du‧ttava
|
rozszerzony I
|
kaa‧tu‧akseen2
|
cz. przeszłego
|
kaa‧tu‧nut
|
kaa‧du‧ttu
|
II
|
inessivus
|
kaa‧tu‧essa1
|
kaa‧du‧ttaessa
|
sprawcy
|
kaa‧tu‧ma1, 3
|
instructivus
|
kaa‧tu‧en
|
–
|
przeczący
|
kaa‧tu‧maton
|
III
|
inessivus
|
kaa‧tu‧massa
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
kaa‧tu‧masta
|
–
|
illativus
|
kaa‧tu‧maan
|
–
|
adessivus
|
kaa‧tu‧malla
|
–
|
abessivus
|
kaa‧tu‧matta
|
–
|
instructivus
|
kaa‧tu‧man
|
kaa‧du‧ttaman
|
IV
|
mianownik
|
kaa‧tu‧minen
|
partitivus
|
kaa‧tu‧mista
|
V
|
kaa‧tu‧maisillaan2
|
|
zakończone na -tyä, -htyä (t → d)
Przykład poniżej: bezokolicznik löytyä, temat löy-.
|
tryb oznajmujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
löy‧dy‧n
|
löy‧dy‧mme
|
en löy‧dy
|
emme löy‧dy
|
1.
|
olen löy‧ty‧nyt
|
olemme löy‧ty‧neet
|
en ole löy‧ty‧nyt
|
emme ole löy‧ty‧neet
|
2.
|
löy‧dy‧t
|
löy‧dy‧tte
|
et löy‧dy
|
ette löy‧dy
|
2.
|
olet löy‧ty‧nyt
|
olette löy‧ty‧neet
|
et ole löy‧ty‧nyt
|
ette ole löy‧ty‧neet
|
3.
|
löy‧ty‧y
|
löy‧ty‧vät
|
ei löy‧dy
|
eivät löy‧dy
|
3.
|
on löy‧ty‧nyt
|
ovat löy‧ty‧neet
|
ei ole löy‧ty‧nyt
|
eivät ole löy‧ty‧neet
|
str. bierna
|
löy‧dy‧tään
|
ei löy‧dy‧tä
|
str. bierna
|
on löy‧dy‧tty
|
ei ole löy‧dy‧tty
|
imperfekt
|
czas zaprzeszły
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
löy‧dy‧in
|
löy‧dy‧imme
|
en löy‧ty‧nyt
|
emme löy‧ty‧neet
|
1.
|
olin löy‧ty‧nyt
|
olimme löy‧ty‧neet
|
en ollut löy‧ty‧nyt
|
emme olleet löy‧ty‧neet
|
2.
|
löy‧dy‧it
|
löy‧dy‧itte
|
et löy‧ty‧nyt
|
ette löy‧ty‧neet
|
2.
|
olit löy‧ty‧nyt
|
olitte löy‧ty‧neet
|
et ollut löy‧ty‧nyt
|
ette olleet löy‧ty‧neet
|
3.
|
löy‧ty‧i
|
löy‧ty‧ivät
|
ei löy‧ty‧nyt
|
eivät löy‧ty‧neet
|
3.
|
oli löy‧ty‧nyt
|
olivat löy‧ty‧neet
|
ei ollut löy‧ty‧nyt
|
eivät olleet löy‧ty‧neet
|
str. bierna
|
löy‧dy‧ttiin
|
ei löy‧dy‧tty
|
str. bierna
|
oli löy‧dy‧tty
|
ei ollut löy‧dy‧tty
|
tryb warunkowy
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
löy‧ty‧isin
|
löy‧ty‧isimme
|
en löy‧ty‧isi
|
emme löy‧ty‧isi
|
1.
|
olisin löy‧ty‧nyt
|
olisimme löy‧ty‧neet
|
en olisi löy‧ty‧nyt
|
emme olisi löy‧ty‧neet
|
2.
|
löy‧ty‧isit
|
löy‧ty‧isitte
|
et löy‧ty‧isi
|
ette löy‧ty‧isi
|
2.
|
olisit löy‧ty‧nyt
|
olisitte löy‧ty‧neet
|
et olisi löy‧ty‧nyt
|
ette olisi löy‧ty‧neet
|
3.
|
löy‧ty‧isi
|
löy‧ty‧isivät
|
ei löy‧ty‧isi
|
eivät löy‧ty‧isi
|
3.
|
olisi löy‧ty‧nyt
|
olisivat löy‧ty‧neet
|
ei olisi löy‧ty‧nyt
|
eivät olisi löy‧ty‧neet
|
str. bierna
|
löy‧dy‧ttäisiin
|
ei löy‧dy‧ttäisi
|
str. bierna
|
olisi löy‧dy‧tty
|
ei olisi löy‧dy‧tty
|
tryb rozkazujący
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
–
|
löy‧ty‧käämme
|
–
|
älkäämme löy‧ty‧kö
|
1.
|
–
|
olkaamme löy‧ty‧neet
|
–
|
älkäämme olko löy‧ty‧neet
|
2.
|
löy‧dy
|
löy‧ty‧kää
|
älä löy‧dy
|
älkää löy‧ty‧kö
|
2.
|
ole löy‧ty‧nyt
|
olkaa löy‧ty‧neet
|
älä ole löy‧ty‧nyt
|
älkää olko löy‧ty‧neet
|
3.
|
löy‧ty‧köön
|
löy‧ty‧kööt
|
älköön löy‧ty‧kö
|
älkööt löy‧ty‧kö
|
3.
|
olkoon löy‧ty‧nyt
|
olkoot löy‧ty‧neet
|
älköön olko löy‧ty‧nyt
|
älkööt ole löy‧ty‧neet
|
str. bierna
|
löy‧dy‧ttäköön
|
älköön löy‧dy‧ttäkö
|
str. bierna
|
olkoon löy‧dy‧tty
|
älköön olko löy‧dy‧tty
|
tryb potencjalny
|
czas teraźniejszy
|
perfekt
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
|
twierdzenie
|
przeczenie
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
osoba
|
lp
|
lm
|
lp
|
lm
|
1.
|
löy‧ty‧nen
|
löy‧ty‧nemme
|
en löy‧ty‧ne
|
emme löy‧ty‧ne
|
1.
|
lienen löy‧ty‧nyt
|
lienemme löy‧ty‧neet
|
en liene löy‧ty‧nyt
|
emme liene löy‧ty‧neet
|
2.
|
löy‧ty‧net
|
löy‧ty‧nette
|
et löy‧ty‧ne
|
ette löy‧ty‧ne
|
2.
|
lienet löy‧ty‧nyt
|
lienette löy‧ty‧neet
|
et liene löy‧ty‧nyt
|
ette liene löy‧ty‧neet
|
3.
|
löy‧ty‧nee
|
löy‧ty‧nevät
|
ei löy‧ty‧ne
|
eivät löy‧ty‧ne
|
3.
|
lienee löy‧ty‧nyt
|
lienevät löy‧ty‧neet
|
ei liene löy‧ty‧nyt
|
eivät liene löy‧ty‧neet
|
str. bierna
|
löy‧dy‧ttäneen
|
ei löy‧dy‧ttäne
|
str. bierna
|
lienee löy‧dy‧tty
|
ei liene löy‧dy‧tty
|
Formy odczasownikowe
|
bezokoliczniki/odsłownik
|
imiesłowy
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
|
str. czynna
|
str. bierna
|
I
|
löy‧ty‧ä
|
cz. teraźniejszego
|
löy‧ty‧vä
|
löy‧dy‧ttävä
|
rozszerzony I
|
löy‧ty‧äkseen2
|
cz. przeszłego
|
löy‧ty‧nyt
|
löy‧dy‧tty
|
II
|
inessivus
|
löy‧ty‧essä1
|
löy‧dy‧ttäessä
|
sprawcy
|
löy‧ty‧mä1, 3
|
instructivus
|
löy‧ty‧en
|
–
|
przeczący
|
löy‧ty‧mätön
|
III
|
inessivus
|
löy‧ty‧mässä
|
–
|
1) Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym.
2) Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej.
3) Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
|
elativus
|
löy‧ty‧mästä
|
–
|
illativus
|
löy‧ty‧mään
|
–
|
adessivus
|
löy‧ty‧mällä
|
–
|
abessivus
|
löy‧ty‧mättä
|
–
|
instructivus
|
löy‧ty‧män
|
löy‧dy‧ttämän
|
IV
|
mianownik
|
löy‧ty‧minen
|
partitivus
|
löy‧ty‧mistä
|
V
|
löy‧ty‧mäisillään2
|
|