pokutować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌpɔkuˈtɔvaʨ̑], AS[pokutovać], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) odprawiać pokutę
(1.2) ponosić konsekwencję własnych czynów
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.2) Teraz pokutuje za grzechy przeszłości.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. odpokutować
rzecz. pokuta ż, pokutnica ż, pokutnik m, pokutowanie n
przym. pokutny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: