kvieto

kvieto (esperanto)

morfologia:

kviet•o

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) spokój (stan psychiczny osoby)

(1.2) spokój, cisza (brak hałasu)

(1.3) spokój (stan bez wojny i konfliktów)

(1.4) spokój!, cisza! (wykrzyknik)

odmiana:

(1.1-4)

 

	ununombro	multenombro
nominativo	kvieto	kvietoj
akuzativo	kvieton	kvietojn

przykłady:

(1.1) —Eĉ nokte, ĉe la luno mi ne havas kvieton, kial oni min maltrankviligis?. → -Nawet nocą, przy księżycu nie mam spokoju, dlaczego mnie niepokojono.

(1.2) Kaj en tiu silento kaj en tiu kvieto de la libera naturo la homoj en la tendaro tordiĝis en suferoj kaj atendis la morton. → A wobec tej ciszy i tego spokoju natury ludzie w obozie wili się z boleści i czekali na śmierć.

(1.3) Kutime ni difinas pacon kiel tempo de la kvieto, sen militoj kaj sen aliaj diversaj perturboj. → Zwykle określamy pokój jako czas spokoju, bez wojen i bez innych różnych zaburzeń.

(1.4) Mi skribos akton, donu al mi lanterneton; Nun mi anoncas: Fratoj, silenton, kvieton!. → Wnet akt spiszę, niech mi kto latarkę przyniesie, A tymczasem ogłaszam: bracia, uciszcie się!.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kvieteco, trankvilo

(1.2) kvieteco, silento

(1.3) paco

antonimy:

(1.1-3) malkvieto

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kvieteco, kvietismo, malkvieto, kvietigaĵo

czas. kvietigi, kvietiĝi

przym. kvieta, kvietiga, malkvieta

przysł. kviete, malkviete

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: