wykrzyknik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[vɨˈkʃɨcɲik], AS[vykšyḱńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. znak interpunkcyjny służący do wzmacniania ekspresji wypowiedzi, zapisywany za pomocą kropki i umieszczonej nad nią pionowej kreski: !; zob. też wykrzyknik w Wikipedii
(1.2) gram. nieodmienne słowo lub wyrażenie służące do wyrażenia stanu emocjonalnego, nakazu lub do imitacji odgłosu z otaczającego świata; zob. też wykrzyknik (część mowy) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Czemu używasz wielokrotnych wykrzykników jak jakaś egzaltowana nastolatka?
(1.2) „A niech to!”, „Pst!” i „Chrum!” to przykłady wykrzykników.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) interiekcja
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) znak przestankowy, znak interpunkcyjny
(1.2) część mowy
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. wykrzyknikowy
przysł. wykrzyknikowo
rzecz. wykrzyknienie n, krzyk m, krzyczenie n
czas. krzyczeć, wykrzykiwać ndk., wykrzyknąć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: