korbacz
korbacz (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) daw. bicz rzemienny, rzemień do bicza[1]
- (1.2) daw. batog skręcony ze szmat lub czegoś innego[1]
- (1.3) daw. bat z długim rzemieniem na krótkim trzonku[1][2]
- (1.4) daw. penis byka[1]
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik korbacz korbacze dopełniacz korbacza korbaczy celownik korbaczowi korbaczom biernik korbacz korbacze narzędnik korbaczem korbaczami miejscownik korbaczu korbaczach wołacz korbaczu korbacze
- przykłady:
- (1.1-2) Żart pański stoi za gniew i w gniew się obraca. Ty go słówkiem, a on cię korbaczem namaca[3].
- (1.3) To rzekłszy Idrys uderzył wielbłąda korbaczem, a za jego przykładem poszli inni. Przez jakiś czas słychać było tylko tępe razy grubych batów, podobne do klaskania w dłonie, i okrzyki: yalla!…[4]
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.3) batog
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3
Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. II: H-M, Warszawa 1900–1927, s. 472.
- ↑ Hasło „korbacz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Szymon Szymonowic, Żeńcy, w. 81-82.
- ↑ Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy, rozdz. VIII.
- ↑ Hasło „korbacz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
