zięć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ʑɛ̇̃ɲʨ̑], AS[źė̃ńć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mąż córki
(1.2) st.pol. mąż córki lub wnuczki[1]
(1.3) st.pol. mąż siostry[1]
(1.4) st.pol. mąż kuzynki[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Mój zięć jest bardzo uprzejmy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) synowa
hiperonimy:
(1.1) powinowaty
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *zętь[2] < prawdop. praindoeur. *ǵenət-is / -os / -or → krewny[3]
por. litew. žéntas[3]
por. łac. gener → zięć, szwagier[1]
uwagi:
zob. też zięć w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Jan Łoś, Nazwy stopni pokrewieństwa i powinowactwa w dawnej Polsce, „Język Polski” nr 1/1914, s. 6.
  2.   Hasło „zięć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  3. 3,0 3,1 Leszek Bednarczuk, Kontakty językowe w przedhistorycznej Europie środkowo-wschodniej, „Bulletin de la Société Polonaise de Linguistique”, fasc. LXXIII, 2017, s. 178.