zarzucić (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[zaˈʒuʨ̑iʨ̑], AS[zažućić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. zarzucać)

(1.1) aspekt dokonany od: zarzucać
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Nie mogłem jej zarzucić niedopełniania obowiązków służbowych[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) zaniechać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zarzut m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: zarzucać
źródła:
  1. Jerzy Stawiński, Piszczyk, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.