zaburzenie osobowości

wymowa:
znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj nijaki

(1.1) psych. zaburzenie psychiczne charakteryzujące się głęboko zakorzenionymi, trwałymi, nieprzystosowawczymi wzorcami relacji ze środowiskiem, które powodują trudności w funkcjonowaniu społecznym i behawioralnym; zob. też zaburzenie osobowości w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zaburzenia osobowości bywają trudne w diagnozie dla profesjonalistyryzykownie podejmować się takiego zadania, jeśli nie jest się przeszkolonym w tej dziedzinie. Ludzkie zachowania i motywacje złożone, a etykietkizwykle uproszczone i nietrafne[1].
(1.1) W uzasadnieniu projektu nowelizacji Kodeksu karnego wskazywano bowiem, że niektóre zaburzenia osobowości, wiążące się z brakiem empatii i wyrzutów sumienia czy też skłonnością do niekontrolowanych wybuchów agresji, stanowią czynnik kryminogenny i od lat wiązane ze skłonnościami do zachowań przestępczych, powodują bowiem reakcje drastycznie odbiegające od norm przyjętych w danej kulturze, zwłaszcza w zakresie relacji międzyludzkich (np. zaburzenia osobowości typu antysocjalnego, sadystycznego czy borderline)[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Julie L. Hall, W cieniu narcyza. Jak rozpoznać toksyczną relację i uwolnić się z niej, Wydawnictwo Kobiece 2021.
  2. Jerzy Lachowski, Polskie prawo karne po 25 latach obowiązywania Kodeksu karnego z 1997 roku, Wydawnictwo Wolters Kluwer 2024.